Ҳадис: Вақте ду мусалмони шамшер ба даст дар муқобили ҳам қарор мегиранд, қотил ва мақтул (ҳарду) дар дӯзах ҳастанд
عن أبي بَكرة رضي الله عنه قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وسلم يقول:
«إِذَا الْتَقَى الْمُسْلِمَانِ بِسَيْفَيْهِمَا فَالْقَاتِلُ وَالْمَقْتُولُ فِي النَّارِ»، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ هَذَا الْقَاتِلُ، فَمَا بَالُ الْمَقْتُولِ؟ قَالَ: «إِنَّهُ كَانَ حَرِيصًا عَلَى قَتْلِ صَاحِبِهِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 31]
المزيــد ...
Аз Абубакра (Худованд аз ӯ розӣ бод) ривоят аст, ки гуфт: Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод)-ро шунидам, ки мегуфт:
"Вақте ду мусалмони шамшер ба даст дар муқобили ҳам қарор мегиранд, қотил ва мақтул (ҳарду) дар дӯзах ҳастанд". Гуфтам: Эй Расули Худо ин қотил аст, аммо гуноҳи мақтул чист? Фармуданд: "Ӯ низ мехост ҷониби муқобилро бикушад".
[صحيح] - [متفق عليه] - [Саҳеҳ Бухорӣ - 31]
Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) мефармояд, ки агар ду мусалмон шамшер ба даст дар муқобили ҳамдигар қарор гирифтанд ва ҳар як қасди куштани дигарро дошт, пас қотил ба сабаби куштани ҳариф дар оташи дӯзах аст. Саҳобагон бо тааҷҷуб аз сабаби дохил шудани шахси кушташуда ба дӯзах пурсиданд, Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) хабар доданд, ки ӯ низ аз аҳли дӯзах аст, зеро ӯ ҳам қасди куштани ҳарифашро дошт, магар инки ҷониби муқобил сабқат намуда ӯро кушт.
Аз фоидаҳои ҳадис
- Касе қасди анҷоми гуноҳе дар қалби худ дорад ва барои анҷоми он дастбакор шуд (агарчи муваффақ ба анҷом додани он ҳам нашавад) сазовори ҷазо аст.
- Ҳӯшдори шадид аз ҷанг бо мусалмонон ва ваъдаи дӯзах барое касоне, ки даст ба ин амал мезананд.
- Аммо агар ҷанг бо гурӯҳе аз саркашон ва фасодкорони ин уммат бошад, пас шомили ваъдаи мазкур намегардад.
- Ба касе, ки гуноҳи кабира анҷом медиҳад, кофир гуфта намешавад, зеро Паёмбар (Салому дуруди Аллоҳ бар ӯ бод) ду нафари дар ҳоли ҷанг бо ҳамдигарро мусалмон номидааст.
- Агар ду мусалмон бо ҳар навъ силоҳ ва ё василаи дигар дар муқобили ҳам қарор бигиранд ва яке дигариро бикушад, қотил ва мақтул ҳарду сазовори дӯзах ҳастанд. Зикр шудани шамшер дар ҳадиси мазкур барои мисол аст.
Дастабандишудаҳо
Бештар
- Ҳадис: Аз ҳафт (гуноҳи) ҳалоккунанда дурӣ ҷӯед
- Ҳадис: Ман аз ширк бениёзтарин ҳастам, ҳар кӣ амалеро анҷом диҳад, ки касеро бо Ман дар он шарик месозад, ӯ ва ширкашро ба ҳоли худаш мегузорам
- Ҳадис: Намозҳои панҷгона, аз ҷумъа то ҷумъаи дигар ва аз рамазон то рамазони дигар ва дар ҳоли дурӣ аз кабоир, кафорати гуноҳони байни онҳо мегардад
- Ҳадис: Худованд ба сурат ва моли шумо нигоҳ намекунад, балки ба дилҳо ва амалҳои шумо менигарад
- Ҳадис: Албатта амалҳо вобаста ба ниятҳо ҳастанд ва барои ҳар шахс он чизе аст, ки ба қасди расидан ба он ният кардааст
- Ҳадис: Худованд мисоли роҳи рост (Сироти мустақим)-ро ин гуна баён медорад