Hadithi: Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le të flasë mirë, ose le të heshtë! Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë fqinjin e tij. Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë mysafirin e tij.

عن أبي هريرة رضي الله عنه مرفوعاً: «من كان يؤمن بالله واليوم الآخر فليقل خيرًا أو ليصْمُت، ومن كان يؤمن بالله واليوم الآخر فليُكْرِم جارَه، ومن كان يؤمن بالله واليوم الآخر فليكرم ضَيْفَه».
[صحيح] - [متفق عليه]

Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmeton se Profeti ﷺ ka thënë: "c2">“Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le të flasë mirë ose le të heshtë! Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë fqinjin e tij. Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë mysafirin e tij.”
Ky hadith është sahih. - Muttefek alejhi.

Shpjegimi

Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) transmetoi nga Profeti ﷺ parime gjithëpërfshirëse shoqërore, kur tha: “Kush e beson." Kjo është fjali kushtore, që përgjigjen e ka: "le të flasë mirë, ose le të heshtë". Ajo që nënkuptohet me këtë formulë është nxitja për të folur mirë ose për të heshtur. Pra, sikur të kishte thënë: nëse beson në Allahun dhe në Ditën e Fundit, atëherë fol mirë ose hesht!, "le të flasë mirë", pra, të thotë diçka e cila mund të mos jetë e mirë në vetvete, por për t'u sjellë kënaqësi shokëve të tij, atëherë kjo është gjë e mirë për shkak se si rrjedhojë e saj arrihet dashamirësia dhe largimi i dëshpërimit e arritja e afërsisë (mes vete). "ose le të heshtë", pra të mos flasë. “Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë fqinjin e tij." Domethënë, fqinji i tij afër shtëpisë. Hadithi në pamjen e tij të jashtme lë të kuptohet se këtu përfshihet edhe fqinji në dyqan, por ai që fillimisht u përmend, pra, fqinji afër shtëpisë është më i dukshëm. Sa më afër të jetë fqinji me ty, edhe e drejta e tij është më e madhe. Profeti ﷺ shprehjen "nderim" e përmendi në formë të pakufizuar: "le ta nderojë fqinjin e tij". Ai nuk ka thënë, për shembull, të japësh dërhemë ose lëmoshë, ose rroba a të ngjashme. Andaj, çdo gjë që vjen në sheriat (fe) në mënyrë të pakufizuar, kuptohet sipas zakonit (të atij vendi). Pra, nderimi nuk është specifik, por ajo që njerëzit e konsiderojnë si nderim, si dhe ndryshon nga njëri fqinj te tjetri, kështu që fqinjin tënd të varfër mund ta nderosh me një copë bukë, ndërsa kjo nuk mjafton për ta nderuar fqinjin tënd të pasur. Fqinji yt me pozitë të ulët mund të kënaqet me gjënë më të vogël duke e nderuar atë, ndërsa fqinji yt me pozitë ka nevojë për më shumë se kaq. A është fqinj ai që është i ngjitur (me ty), apo pjesëmarrësi në treg, apo ai përballë, apo çfarë? Edhe kjo përcaktohet ashtu siç e sheh zakoni, ndërsa ajo që ndodhet në fjalën e Profetit ﷺ: "Kush e beson Allahun dhe Ditën e Fundit, le ta nderojë mysafirin e tij." Mysafiri është ai që ka ardhur te ti, bie fjala, vjen një udhëtar që ka ardhur për të qëndruar te ti. Ky është një mysafir që duhet nderuar në ato forma të nderimit (që i parasheh zakoni). Disa dijetarë (Allahu i pastë mëshiruar!) kanë thënë: "Mikpritja është e detyrueshme vetëm nëse është në fshatra, pra, në qytete të vogla. E, sa u përket vendeve dhe qyteteve të mëdha, nuk është e detyrueshme, sepse këto kanë restorante dhe hotele ku mund të shkojnë, por në fshatrat e vegjël njeriu ka nevojë për një vend që të jetë i sigurt. Por, kuptimi i jashtëm i hadithit është i përgjithshëm: "le ta nderojë mysafirin e tij", (që i përfshin të gjithë).