Hadithi: kur falej i Dërguari i Allahut ﷺ, i hapte krahët, saqë i shihej bardhësia e nënsqetullave
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَالِكٍ ابْنِ بُحَيْنَةَ رضي الله عنه:
أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ إِذَا صَلَّى فَرَّجَ بَيْنَ يَدَيْهِ حَتَّى يَبْدُوَ بَيَاضُ إِبْطَيْهِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 390]
المزيــد ...
Abdullah ibn Malik ibn Buhajne (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tregon se,
kur falej i Dërguari i Allahut ﷺ, i hapte krahët, saqë i shihej bardhësia e nënsqetullave.
[Ky hadith është sahih] - [Muttefek alejhi] - [Sahihu i Buhariut - 390]
Kur Profeti ﷺ bënte sexhde, i hapte krahët gjatë saj dhe secilin krah e largonte nga ijët e ato hapeshin si krahët e shpendit, derisa i dukej ngjyra e lëkurës së nënsqetullave. Ngjyra e nënsqetullave dukej për shkak të hapjes dhe largimit të tepërt të krahëve nga ijët.
Mësime nga hadithi
- Ky pozicion është i pëlqyeshëm teksa jemi në sexhde, pra, mbajtja e krahëve të ndarë nga ijët.
- Nëse me hapjen e krahëve gjatë sexhdes namazliu tjetër që është pranë lëndohet atëherë kjo gjë nuk lejohet.
- Në hapjen e krahëve në sexhde ka urtësi dhe dobi të shumta, prej të cilave veçojmë: shprehja e zellit dhe dëshirës për të falur namazin, si dhe nëse namazliu mbështetet në të gjitha gjymtyrët me të cilat bëhet sexhde, atëherë çdo gjymtyrë merr pjesën e duhur të adhurimit. Është thënë po ashtu se prej urtësisë së këtij pozicioni është se ai është më shumë i ngjashëm me formën e përulësisë dhe ndihmon më shumë për ta vendosur ballin dhe hundën në tokë dhe, gjithashtu, ndihmon që çdo gjymtyrë të ndahet më vete.