بروز رسانی: هرگاه پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ نماز می‌گزارد دستانش را چنان از هم باز نگه می‌داشت که سفیدی زیر بغل‌هایش دیده می‌شد

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَالِكٍ ابْنِ بُحَيْنَةَ رضي الله عنه:
أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ إِذَا صَلَّى فَرَّجَ بَيْنَ يَدَيْهِ حَتَّى يَبْدُوَ بَيَاضُ إِبْطَيْهِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 390]

از عبدالله بن مالک بن بُحَینة ـ رضی الله عنه ـ روایت است که:
هرگاه پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ نماز می‌گزارد دستانش را چنان از هم باز نگه می‌داشت که سفیدی زیر بغل‌هایش دیده می‌شد.
[صحیح است] - [متفق علیه] - [صحيح البخاري - 390]

شرح

هرگاه پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ به سجده می‌رفت، دستانش را باز و دور از هم قرار می‌داد و هر دست مانند بال از پهلو دور می‌شد، تا جایی که رنگ پوست زیر بغلش آشکار می‌شد؛ و این از روی مبالغه در باز کردن بازوها و دور نگه داشتن آنها از پهلوها در هنگام سجده بوده است.

از نکات این حدیث

1. مستحب بودن این حالت در سجده، یعنی دور نگه داشتن بازوها از پهلوها.
2. این کار برای کسی که پشت سر امام نماز می‌خواند، در صورتی که باعث آزار و اذیت اطرافیانش ‌شود، مشروع نیست.
3. چنین حالتی در سجده، حکمت‌ها و فواید بسیار دارد، از جمله: اظهار نشاط و رغبت به نماز؛ و همچنین اگر بر همهٔ اعضای وضو تکیه دهد هر عضو، حق خود را از عبادت ادا می‌کند. همچنین گفته شده: حکمت آن است که این حالت به تواضع نزدیک‌تر است و باعث می‌شود پیشانی و بینی بهتر بر زمین قرار بگیرند؛ و همچنین باعث می‌شود هر عضو از دیگری متمایز شود.