Хадис: „Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, кога клањаше, ги одвојуваше рацете од градите (за време на сеџда), така што се гледаше белината на неговите пазуви.“
عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَالِكٍ ابْنِ بُحَيْنَةَ رضي الله عنه:
أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ إِذَا صَلَّى فَرَّجَ بَيْنَ يَدَيْهِ حَتَّى يَبْدُوَ بَيَاضُ إِبْطَيْهِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 390]
المزيــد ...
Абдулах бин Малик бин Бухејна, Аллах нека е задоволен со него, раскажува:
„Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, кога клањаше, ги одвојуваше рацете од градите (за време на сеџда), така што се гледаше белината на неговите пазуви.“
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 390]
Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, кога правеше сеџда, ги одвојуваше рацете од страните на телото, ширејќи ги како крилја, сè додека не се забележеше бојата на кожата на неговите пазуви. Ова укажува колку ги оддалечувал рацете од телото за време на сеџдата.
من فوائد الحديث
- Препорачлива е оваа положба при сеџда, која подразбира оддалечување на надлактиците од страните.
- Доколку некој клања во џемат, а неговото раздвојување ги вознемирува луѓето околу него, тогаш тоа не е пропишано за него.
- Одвојувањето на рацете при сеџда носи многу мудрости и користи, како што се: изразување активност и желба за намазот, бидејќи кога сите делови на телото учествуваат во сеџдата, секој дел го добива своето право во ибадетот. Се смета и дека оваа положба е израз на скромност и поголема понизност, овозможувајќи челото и носот подобро да се прилепат за земјата, како и секој дел од телото да има своја посебна улога.