عن عائشة أم المؤمنين وعبد الله بن عباس رضي الله عنهما قالا:
لَمَّا نَزَلَ بِرَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ طَفِقَ يَطْرَحُ خَمِيصَةً لَهُ عَلَى وَجْهِهِ، فَإِذَا اغْتَمَّ بِهَا كَشَفَهَا عَنْ وَجْهِهِ، فَقَالَ وَهُوَ كَذَلِكَ: «لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى اليَهُودِ وَالنَّصَارَى، اتَّخَذُوا قُبُورَ أَنْبِيَائِهِمْ مَسَاجِدَ» يُحَذِّرُ مَا صَنَعُوا.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 435]
المزيــد ...
از عایشه و عبدالله بن عباس رضی الله عنهما روایت است که گفتند:
هنگامی که [ملک الموت و حالت وفات] بر پیامبر صلی الله علیه وسلم نازل شد، خمیصهای (تکه پارچهای) را بر چهرهٔ خود میانداخت و هنگامی که نفسشان تنگ میشد آن را از چهرهٔ خود برداشته و در همین حال میفرمود: «لعنت الله بر یهودیان و نصرانیان [که] قبرهای پیامبرانشان را مساجد قرار دادند» و نسبت به کاری که انجام دادند هشدار میداد.
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح بخاری - 435]
عایشه و ابن عباس رضی الله عنهم خبر دادهاند که هنگام وفات پیامبر صلی الله علیه وسلم ایشان تکه پارچهای را بر صورت خود میانداخت و چون به سبب سکرات مرگ نفس کشیدن بر ایشان دشوار میشد آن را از چهره برداشته و در این حالت دشوار میفرمود: الله یهودیان و نصرانیان را نفرین و از رحمت خود دور سازد؛ زیرا آنان بر قبرهای پیامبرانشان مسجدهایی ساختند. و اگر خطورت و اهمیت این امر نبود در چنین شرایطی آن را بازگو نمیکرد، برای همین پیامبر صلی الله علیه وسلم امت خود را از مشابهت به این کار نهی کردند؛ زیرا این کار یهودیان و نصرانیان و وسیلهای است برای شرک به الله عزوجل.