হাদীছ: নিশ্চয় দুআই হৈছে ইবাদত।

عن النعمان بن بشير رضي الله عنهما عن النبي صلى الله عليه وسلم قال: «إن الدعاء هو العبادة». ومن حديث أنس رضي الله عنه بلفظ: «الدعاء مُخُّ العبادة».
[حديث النعمان بن بشير: صحيح. حديث أنس بن مالك: ضعيف] - [حديث النعمان -رضي الله عنه-: رواه أبو داود والترمذي وابن ماجه وأحمد. حديث أنس -رضي الله عنه-: رواه الترمذي]

নুমান বিন বাশ্বীৰ ৰাদ্বিয়াল্লাহু আনহুৰ পৰা বৰ্ণিত নবী চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামে কৈছেঃ "c2">“নিশ্চয় দুআই হৈছে ইবাদত”। আৰু আনাছ ৰাদ্বিয়াল্লাহু আনহুৰ হাদীছত আছে, "c2">“দুআ হৈছে ইবাদতৰ মগজু”।
ছহীহ - ইয়াক ইবনু মাজাহে বৰ্ণনা কৰিছে

ব্যাখ্যা

দুআই হৈছে ইবাদত। এইটোৱে প্ৰমাণ কৰে যে, আল্লাহৰ বাবে কৰা প্ৰত্যেক ইবাদতৰ মূল হৈছে দুআ। কিয়নো যেতিয়া মানুহে সকলোকে ত্যাগ কৰি একমাত্ৰ আল্লাহৰ দ্বাৰস্থ হয় আৰু তেওঁৰ সন্মুখত নিজৰ বিৱশতা প্ৰকাশ কৰি একমাত্ৰ তেওঁৰ ওচৰতেই দুআ কৰে, আল্লাহৰ বাহিৰে তাৰ অন্তৰ আন কাৰো পিনে ধাৱিত নহয়, দৰাচলতে তেতিয়া সি আল্লাহৰ স্বয়ংসম্পূৰ্ণতাক স্বীকাৰ কৰে আৰু এই কথা বিশ্বাস কৰে যে, আল্লাহেই হৈছে প্ৰাৰ্থনা কবূলকাৰী, তেৱেঁই শ্ৰৱণকাৰী, তেওঁ অতি সন্নিকট আৰু সকলো বস্তুৰ ওপৰত তেওঁ ক্ষমতাৱান। এইটোৱেই হৈছে ইবাদতৰ মূল তথা তাওহীদৰ সাৰাংশ। আনহাতে দুআ হৈছে ইবাদতৰ মগজু, এই হাদীছৰ অৰ্থ হৈছে এই যে, দুআ হৈছে ইবাদতৰ আত্মা তথা ৰূহ, যিটো নোহোৱাকৈ ইবাদত কৰা সম্ভৱ নহয়। যিদৰে মগজু নোহোৱাকৈ মানৱ শৰীৰ সম্ভৱ নহয়।