عن عمر بن الخطاب رضي الله عنه قال: قال رسول الله صلى الله عليه وسلم:
«إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّةِ، وَإِنَّمَا لِامْرِئٍ مَا نَوَى، فَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ إِلَى اللهِ وَرَسُولِهِ، فَهِجْرَتُهُ إِلَى اللهِ وَرَسُولِهِ، وَمَنْ كَانَتْ هِجْرَتُهُ لِدُنْيَا يُصِيبُهَا أَوِ امْرَأَةٍ يَتَزَوَّجُهَا، فَهِجْرَتُهُ إِلَى مَا هَاجَرَ إِلَيْهِ».
وفي لفظ للبخاري: «إِنَّمَا الْأَعْمَالُ بِالنِّيَّاتِ، وَإِنَّمَا لِكُلِّ امْرِئٍ مَا نَوَى».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1907]
المزيــد ...
អំពី អ៊ូមើរ ពិន អាល់ខត្តប رضي الله عنه បាននិយាយថា៖ រ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖
“ពិប្រាកដណាស់ ទង្វើ(អាម៉ាល់)ទាំងឡាយ គឺអាស្រ័យទៅតាមការនៀត ហើយសម្រាប់បុគ្គលនោះនឹងទទួលបានផល(ការតបស្នង)ទៅតាមអ្វីដែលខ្លួនបាននៀត។ ដូចេ្នះ បុគ្គលណាធ្វើចំណាកស្រុក(ហិជ្ជរ៉ោះ)ដើម្បីអល់ឡោះនិងអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ ការចំណាកស្រុករបស់គេត្រូវបានអល់ឡោះនិងអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់ទទួលស្គាល់(អល់ឡោះផ្តល់ផលបុណ្យឲ្យ)។ រីឯបុគ្គលណាធ្វើចំណាកស្រុកដើម្បីផលប្រយោជន៍លោកិយ គេនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍នោះ ឬក៏(ធ្វើចំណាកស្រុក)ដើម្បីរៀបការជាមួយស្ត្រីណាម្នាក់ ការចំណាកស្រុករបស់គេនឹងបានផលទៅតាមគោលបំណងរបស់គេ”។ ចំណែកឯនៅក្នុងពាក្យពេចន៍របស់ អាល់ពូខរី វិញ ៖ “ពិប្រាកដណាស់ ទង្វើ(អាម៉ាល់)ទាំងឡាយ គឺអាស្រ័យទៅតាមការនៀត ហើយបុគ្គលគ្រប់រូបនឹងទទួលបានផល(ការតបស្នង)ទៅតាមអ្វីដែលខ្លួនបាននៀត”។
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم - 1907]
ណាពី ﷺ លោកបានបញ្ជាក់ថា ពិតប្រាកដណាស់ រាល់ទង្វើទាំងឡាយ គឺអាស្រ័យទៅលើការនៀត។ នេះគឺជាច្បាប់ទូទៅនៅក្នុងគ្រប់ទង្វើទាំងអស់ ទាំងនៅក្នុងការគោរពសក្ការៈ(អ៊ីហ្ពាហ្ទាត់) និងនៅក្នុងការទំនាក់ទំនង។ ដូចនេះ ជនណាធ្វើទង្វើណាមួយក្នុងបំណងចង់បានប្រយោជន៍លោកិយ គេនឹងមិនទទួលបានអ្វីក្រៅពីប្រយោជន៍នោះនោះឡើយ ហើយក៏មិនទទួលបានផលបុណ្យអ្វីនោះដែរ។ រីឯជនណាដែលធ្វើទង្វើណាមួយក្នុងបំណងបញ្ជិតខ្លួនទៅកាន់អល់ឡោះជាម្ចាស់ គឺគេនឹងទទួលបានផលបុណ្យចំពោះទង្វើនោះ ទោះបីវាជាទង្វើធម្មតាក៏ដោយ ដូចជាការបរិភោគ និងទទួលទានទឹកជាដើម។
ក្រោយមក ណាពី ﷺ លោកបានលើកជាឧទាហរណ៍មួយដើម្បីបញ្ជាក់ពីឥទ្ធិពលនៃការនៀតចំពោះទង្វើទាំងឡាយ ទោះបីជាផ្នែកខាងក្រៅរបស់វាមើលទៅដូចគ្នាក៏ដោយ។ លោកបានបញ្ជាក់ថា ពិតណាស់ ជនណាដែលធ្វើចំណាកស្រុក(ហ៊ិជ្ជរ៉ោះ)ដោយបោះបង់ទឹកដីមាតុភូមិរបស់ខ្លួនក្នុងបំណងស្វែងរកការពេញចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់របស់គេ ការធ្វើចំណាកស្រុករបស់គេនោះ គឺជាការធ្វើចំណាកស្រុកតាមច្បាប់បញ្ញត្តិឥស្លាមដែលត្រូវបានគេទទួលយក ហើយគេនឹងផ្តល់ផលបុណ្យចំពោះការធ្វើចំណាកស្រុកនោះព្រោះតែរូបគេមានភាពស្មោះសក្នុងការនៀតចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់។ ហើយជនណាដែលធ្វើចំណាកស្រុកក្នុងបំណងចង់បានផលប្រយោជន៍លោកិយ ដូចជាទ្រព្យសម្បត្តិ ឋានៈសក្តិ ជំនួញជួញដូរ ឬដើម្បីរៀបការជាដើម ការចំណាកស្រុករបស់គេ គឺមិនទទួលបានអ្វីក្រៅពីផលប្រយោជន៍ដែលគេនៀតចង់បាននោះឡើយ ហើយគេក៏មិនទទួលបានចំណែកផលបុណ្យអ្វីនោះដែរ។