حديث: سِبَابُ الْمُسْلِمِ فُسُوقٌ، وَقِتَالُهُ كُفْرٌ». «دشنام دادن به مسلمان فسق و جنگیدن با او کفر است

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بنِ مَسْعُودٍ رضي الله عنه أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:
«سِبَابُ المُسْلِمِ فُسُوقٌ، وَقِتَالُهُ كُفْرٌ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 48]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

از عبد الله بن مسعود رضی الله عنه روایت است که پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند:
«سِبَابُ الْمُسْلِمِ فُسُوقٌ، وَقِتَالُهُ كُفْرٌ». «دشنام دادن به مسلمان فسق و جنگیدن با او کفر است».
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح بخاری - 48]

توضیح

رسول الله صلی الله علیه وسلم مسلمان را از دشنام دادن برادر مسلمان نهی کرده است، و آن را فسق دانسته اند که به معنای خروج از اطاعت الله متعال و رسولش صلی الله علیه وسلم می باش، و جنگیدن مسلمان با برادر را از اعمال کفری می داند؛ که آن کفر اصغر است.

از فوائد حدیث

1. وجوب احترام عفت و خون
2. مسلمان.
3. عاقبت دشنام دهندۀ مسلمان به ناحق؛ پس دشنام دهنده به ناحق فاسق است.
4. دشنام دادن به مسلمان و جنگیدن با او ایمان را ضعیف و از آن می کاهد.
5. شماری از اعمال کفر نامیده می شوند؛ هرچند به کفر بزرگ نرسد که از دین اسلام خارج نماید.
6. مراد از کفر در اینجا کفر اصغر است که به توافق اهل سنت انسان را از دین بیرون نمی کند؛ زیرا الله متعال اخوت ایمان را برای مؤمنان در صورت قتال و نزاع ثابت نموده است، چنانچه الله متعال فرمودند: (وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا) تا این قول وی: ( إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ).
7. (و اگر دو گروه از مؤمنان با هم جنگیدند، بین آنها صلح کنید) تا این قول وی: (مومنان باهم برادرند).