عَنِ النُّعْمَانِ بْنِ بَشِيرٍ رضي الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«إِنَّ أَهْوَنَ أَهْلِ النَّارِ عَذَابًا مَنْ لَهُ نَعْلَانِ وَشِرَاكَانِ مِنْ نَارٍ، يَغْلِي مِنْهُمَا دِمَاغُهُ كَمَا يَغْلِ الْمِرْجَلُ، مَا يَرَى أَنَّ أَحَدًا أَشَدُّ مِنْهُ عَذَابًا، وَإِنَّهُ لَأَهْوَنُهُمْ عَذَابًا».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 213]
المزيــد ...
ਨੁਮਾਨ ਬਨ ਬਸ਼ੀਰ ਰਜ਼ੀਅੱਲਾਹੁ ਅਨਹੁ ਤੋਂ ਰਿਵਾਇਤ ਹੈ ਕਿ ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ﷺ ਨੇ ਫਰਮਾਇਆ:
«ਅੱਗ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਹਲਕੇ ਅਜ਼ਾਬ ਵਾਲਾ ਉਹ ਬੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਅੱਗ ਦੇ ਦੋ ਜੁੱਤੇ ਅਤੇ ਚਪਲੇ ਹੋਣਗੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗਰਮ ਹੋਣ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਦਿਮਾਗ਼ ਜਿਵੇਂ ਉਬਾਲਦੇ ਬਰਤਨ ਵਾਂਗ ਫੁਟਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦਾ ਅਜ਼ਾਬ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਉਸਦਾ ਅਜ਼ਾਬ ਸਭ ਤੋਂ ਹਲਕਾ ਹੈ।»
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم - 213]
ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਕ਼ਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਹਲਕੇ ਅਜ਼ਾਬ ਵਾਲਾ ਉਹ ਸ਼ਖ਼ਸ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਅੱਗ ਦੇ ਦੋ ਜੁੱਤੇ (ਨਕਾਬ) ਅਤੇ ਚਪਲੇ (ਸੈਂਡਲ) ਹੋਣਗੇ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਦਿਮਾਗ਼ ਤਾਮਬੇ ਦੇ ਬਰਤਨ ਵਾਂਗ ਉਬਲਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਜ਼ਾਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਉਸਦਾ ਅਜ਼ਾਬ ਸਭ ਤੋਂ ਹਲਕਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ‘ਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਜਿਸਮਾਨੀ ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਬਲਕਿ ਮਨੋਵੈज्ञानिक ਪੀੜਾ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਜ਼ਾਬ ਦੀ ਭਾਰੀ ਕਸ਼ਮਕਸ਼ ਇਕੱਠੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।