Ҳадис: Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам намоз ўқишни бошлаётганларида қўлларини елка баробар кўтарар эдилар

عَن ابْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما:
أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يَرْفَعُ يَدَيْهِ حَذْوَ مَنْكِبَيْهِ إِذَا افْتَتَحَ الصَّلَاةَ، وَإِذَا كَبَّرَ لِلرُّكُوعِ، وَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ، رَفَعَهُمَا كَذَلِكَ أَيْضًا، وَقَالَ: «سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ، رَبَّنَا وَلَكَ الحَمْدُ»، وَكَانَ لاَ يَفْعَلُ ذَلِكَ فِي السُّجُودِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 735]

Бу таржима қайта кўрилиши ва текширилиши кекак.

Ибн Умар разияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам намоз ўқишни бошлаётганларида қўлларини елка баробар кўтарар эдилар, такбир айтиб рукуъ қилаётганларида ҳам, рукуъдан бош кўтараётганларида ҳам қўлларини елка баробар кўтарар эдилар ва «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳу», «Раббано ва лакал-ҳамд», - дер эдилар. Лекин сажда қилаётганда бундай қилмас эдилар».
[Тўғри матн] - [Муттафақун алайҳ] - [Саҳиҳул Бухорий - 735]

Изоҳ

Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам намознинг уч ўрнида икки қўлларини елка бараварида кўтарар эдилар.
Биринчи: намозга кириш учун такбиротул эҳром пайтида.
Иккинчи: рукуга такбир айтсалар.
Учинчи: бошларини рукудан кўтариб «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳу», «Раббано ва лакал-ҳамд» деганларида
Саждага кетаётганда ҳам саждадан тураётганда ҳам қўлларини кўтармас эдилар.

Ҳадиснинг фойдалари

1. Намозда икки қўлни кўтариш ҳикматларидан: намознинг зийнати ва Аллоҳни улуғлаш.
2. Абу Довуд ривоятида Абу Ҳумайд Саъидий разияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам уч ва тўрт ракатлик намозларда биринчи ташаҳҳуддан тураётганда ҳам қўлларини кўтарганлари собит бўлган.
3. Бухорий ва Муслим Молик ибн Ҳувайрис разияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадисида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қўлларини қулоқларига қадар кўтариб лекин қулоққа қўлларини теккизмаганликлари ривоят қилинган.
4. Ҳадис: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам агар такбир айтсалар қўлларини қулоқлари баравар кўтарар эдилар.
5. «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳ», «Раббано ва лакал-ҳамд» деб айтиш имом ва ёлгиз ўқаётган одамга тегишли, лекин имомга эргашувчи: «Раббано ва лакал-ҳамд», – дейди холос.
6. Рукудан кейин «Раббано ва лакал-ҳамд» дейишнинг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан тўрт сийғаси собит бўлган. Бу ўшалардан бири, ўша зикрларни дамаки-дамаки қилиб айтиб юргани энг афзал ҳолатдир.