عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ:
قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لِعَمِّهِ: «قُلْ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، أَشْهَدُ لَكَ بِهَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ»، قَالَ: لَوْلَا أَنْ تُعَيِّرَنِي قُرَيْشٌ، يَقُولُونَ: إِنَّمَا حَمَلَهُ عَلَى ذَلِكَ الْجَزَعُ لَأَقْرَرْتُ بِهَا عَيْنَكَ. فَأَنْزَلَ اللهُ: {إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ } [القصص: 56].
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 25]
المزيــد ...
**ਅਬੂ ਹੁਰੇਰਾ ਰਜ਼ੀਅੱਲਾਹੁ ਅੰਹੁ ਤੋਂ ਰਿਵਾਇਤ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ:**
ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ﷺ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚਾਚਾ ਨੂੰ ਫਰਮਾਇਆ: «
«ਕਹੋ: ਲਾ ਇਲਾਹ ਇੱਲਾ ਅੱਲਾਹ, ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਤੈਨੂੰ ਕ਼ਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਸਾਕਸ਼ੀ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।»ਉਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ:“ਜੇ ਕੁਰੈਸ਼ ਮੈਨੂੰ ਤਨਕੀਦ ਨਾ ਕਰਦੇ, ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਤੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਬੇਚੈਨੀ ਵਿੱਚ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਰੰਤ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਮੰਨ ਲੈਂਦਾ।”ਇਸ ‘ਤੇ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਕੁਰਆਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਆਯਤ ਨਾਜਿਲ ਕੀਤੀ:
{ਇਨਕਾ ਲਾ ਤਹਦੀ ਮਨ ਅਹਬਬਤ ਵਲਕਿਨ ਅੱਲਾਹਾ ਯਹਦੀ ਮਨ ਯਸ਼ਾਅ}
\[ਸੂਰਾ ਕਸਸ: 56]।
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم - 25]
ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਆਪਣੇ ਚਾਚਾ ਅਬੂ ਤਾਲਿਬ ਤੋਂ ਮੌਤ ਦੇ ਦਰਦਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਹਾਦਤ (ਲਾਏਲਾ ਇਲਾਹ ਇੱਲਾ ਅੱਲਾਹ) ਕਹਿ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਕ਼ਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਉਸ ਲਈ ਸ਼ਫਾਅਤ ਕਰ ਸਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦੇ ਸਕੇ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਹਾਦਤ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਕੁਰੈਸ਼ ਉਸ ਦੀ ਬਦਨਾਮੀ ਕਰਦੇ ਹੋਣਗੇ ਅਤੇ ਕਹਿਣਗੇ ਕਿ ਉਹ ਮੌਤ ਦੇ ਡਰ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਕਰਕੇ ਇਸਲਾਮ ਅਪਣਾਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਨਬੀ ﷺ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਜੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਪੂਰੀ ਕਰਦਾ।" ਇਸ ਮਾਮਲੇ 'ਤੇ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਉਹ ਆਯਤ ਨਾਜ਼ਿਲ ਕੀਤੀ ਜੋ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਨਬੀ ﷺ ਕੋਲ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਹਿਦਾਇਤ ਦੇਣ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਵਸਿਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਿਰਫ਼ ਅੱਲਾਹ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚਾਹੇ ਸਹੀ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਨਬੀ ﷺ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਦਲੀਲ, ਸੂਚਨਾ, ਹਿਦਾਇਤ ਅਤੇ ਸਿੱਧੇ ਰਸਤੇ ਦੀ ਦਆਤ ਦੇ ਕੇ।