Ҳадис: Ҳар кадоми шумо то он чиро, ки барои худ дӯст медорад, барои бародар (-и мусалмонаш) низ дӯст надорад, ҳанӯз имон наовардааст

عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قالَ:
«لاَ يُؤْمِنُ أَحَدُكُمْ، حَتَّى يُحِبَّ لِأَخِيهِ مَا يُحِبُّ لِنَفْسِهِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 13]

Аз Анас (разияллоҳу анҳу) аз Паёмбар (Саллалоҳу алайҳи ва саллам) ривоят аст, ки фармуданд:
"Ҳар кадоми шумо то он чиро, ки барои худ дӯст медорад, барои бародар (-и мусалмонаш) низ дӯст надорад, ҳанӯз имон наовардааст".
[صحيح] - [متفق عليه] - [Саҳеҳ Бухорӣ - 13]

Шарҳ

Паёмбар (Саллалоҳу алайҳи ва саллам) тавзеҳ додааст, ки ҳеҷ мусалмоне наметавонад имони комилро ба даст орад, то он чиро, ки худаш аз тоату амалҳои гуногун дар дин ва дунё дӯст медорад, барои бародари (муъмини) худ дӯст бидорад ва он чиро, ки барои худ бад мебинад, барои ӯ низ бад бинад. Агар дар дини бародари мусалмонаш нуқсоне бубинад, барои ислоҳаш саъй кунад ва агар дар ӯ хайре бубинад, ӯро роҳнамоӣ кунад, кумакаш кунад ва дар умури дин ва зиндагии дунявӣ пандаш диҳад.

Аз фоидаҳои ҳадис

1. Вуҷуби дӯст доштани шахс барои бародараш он чиро, ки барои худ дӯст медорад; зеро нафйи имон аз касе, ки барои бародараш ҳамон чиро дӯст намедорад, ки барои худ дӯст медорад, далолат мекунад бар воҷиб будани ин муҳаббат.
2. Бародарӣ дар роҳи Худо бартар аз бародарии насаб аст. Аз ин рӯ, ҳаққи он воҷибтар аст.
3. Ҳаром будани ҳар гуфтору кирдоре, ки бо ин муҳаббат мухолиф аст, аз қабили: фиреб, ғайбат, ҳасад, таҷовуз ба ҷон, мол, ё обрӯйи мусалмон.
4. Истифодаи баъзе лафзҳое, ки шахсро ба амал ташвиқ мекунад, чунон ки дар инҷо аз лафзи "бародараш" истифода бурда шудааст.
5. Кирмонӣ (раҳимаҳуллоҳ) гуфтааст: Аз ҷумлаи имон он аст, ки инсон барои бародари худ ҳамон чизеро, ки барои худ бад медонад, низ бад шуморад. Паёмбар (Саллалоҳу алайҳи ва саллам) инро зикр накардааст, зеро дӯст доштани чизе, сабаби бад дидани зидди он аст, бинобар ин ба зикри мустақими он эҳтиёҷ набуд.