عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قال:
جَاءَ نَاسٌ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَسَأَلُوهُ: إِنَّا نَجِدُ فِي أَنْفُسِنَا مَا يَتَعَاظَمُ أَحَدُنَا أَنْ يَتَكَلَّمَ بِهِ، قَالَ: «وَقَدْ وَجَدْتُمُوهُ؟» قَالُوا: نَعَمْ، قَالَ: «ذَاكَ صَرِيحُ الْإِيمَانِ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 132]
المزيــد ...
از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که گفت:
گروهی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم نزد ایشان آمده و پرسیدند: ما در درون خود چیزهایی [از شک و کفر] مییابیم که هریک از ما به زبان آوردن آن را بزرگ میدارد. فرمود: «وَقَدْ وَجَدْتُمُوهُ؟»: «آیا آن را [در درون خود] مییابید؟» گفتند: آری. فرمود: «ذَاكَ صَرِيحُ الْإِيمَانِ»: «این صریح ایمان است».
[صحیح است] - [به روایت مسلم] - [صحيح مسلم - 132]
گروهی از اصحاب پیامبر نزد ایشان رفته و دربارهٔ افکار و وسوسههای بزرگی پرسیدند که در درون خود احساس میکردند، مواردی که از زشتی و شدت نفرتشان از آنها، به زبان آوردنشان را هم بزرگ میشمردند. پس پیامبر علیه الصلاة والسلام فرمود: این چیزی که احساس میکنید صریح ایمان و یقینی است که باعث شده در برابر آنچه شیطان در دلتان انداخته، مقاومت کنید و از بیان آن خودداری نموده و آن را در دل خود بزرگ بیابید؛ و نشان میدهد که شیطان نتوانسته بر دلهای شما مسلط شود برخلاف کسی که شیطان بر دل او مسلط شده و هیچ مقاومتی در برابر آن نیافته است.