عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قال:
جَاءَ نَاسٌ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَسَأَلُوهُ: إِنَّا نَجِدُ فِي أَنْفُسِنَا مَا يَتَعَاظَمُ أَحَدُنَا أَنْ يَتَكَلَّمَ بِهِ، قَالَ: «وَقَدْ وَجَدْتُمُوهُ؟» قَالُوا: نَعَمْ، قَالَ: «ذَاكَ صَرِيحُ الْإِيمَانِ».
[صحيح] - [رواه مسلم]
المزيــد ...
از بوهریره رضی الله عنه روایت است که گفت:
گروهی از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم به نزد ایشان آمدند و پرسیدند: ما در درون خود چیزهایی [از شک و کفر] مییابیم که هریک از ما به زبان آوردن آن را بزرگ میدارد. فرمود: «وَقَدْ وَجَدْتُمُوهُ؟» یعنی: «آیا آن را [در درون خود] مییابید؟» گفتند: آری. فرمود: «ذَاكَ صَرِيحُ الْإِيمَانِ» یعنی: «این صریح ایمان است».
صحیح است - به روایت مسلم
گروهی از اصحاب پیامبر به نزد ایشان آمدند و دربارهٔ افکار و وساوس بزرگی که در درون خود احساس میکنند و به سبب زشتی و تنفرشان از آن به زبانش نمیآورند پرسیدند. پس پیامبر علیه الصلاة والسلام فرمود: این چیزی که در خود مییابید صریح ایمان و یقین است که باعث شده در برابر آنچه شیطان در دلتان انداخته مقاومت کنید و از بیان آن خودداری کنید و آن را در دل خود بزرگ بیابید و نشان میدهد که شیطان نتوانسته بر دلهای شما مسلط شود برخلاف کسی که شیطان بر دل او مسلط شده و هیچ مقاومتی در برابر آن نیافته است.