ჰადისი: არ მინახავს მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) ისე, რომ იგი მთელი გულით გაცინებულიყო, ისე, რომ მისი სასის უკანა ნაწილი დამენახა. ის მხოლოდ იღიმებოდა

عَنْ عَائِشَةَ أُمِّ المُؤْمِنين رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا، قَالَتْ:
مَا رَأَيْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مُسْتَجْمِعًا قَطُّ ضَاحِكًا، حَتَّى أَرَى مِنْهُ لَهَوَاتِهِ، إِنَّمَا كَانَ يَتَبَسَّمُ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 6092]

გადმოცემულია მორწმუნეების დედა აიშასგან (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი), რომელმაც თქვა:
«არ მინახავს მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) ისე, რომ იგი მთელი გულით გაცინებულიყო, ისე, რომ მისი სასის უკანა ნაწილი დამენახა. ის მხოლოდ იღიმებოდა».
[სანდო (საჰიჰ)] - [შეთანხმებული] - [საჰიჰ ალ-ბუხარი - 6092]

განმარტება

აიშა (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი) გადმოსცემს, რომ მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) არასოდეს იცინოდა ისე ძლიერად, რომ მისი სასის უკანა ნაწილი, რომელიც ყელის ზედა ნაწილში მდებარეობს, გამოჩენილიყო. ის მხოლოდ იღიმებოდა.

ჰადისის სარგებლობიდან

1. როცა ალლაჰის შუამავალს (ალლაჰმა დალოცოს და მიესალმოს მას) რამე მოსწონდა ან რამით კმაყოფილი იყო, ის მხოლოდ იღიმოდა და არ გადადიოდა ხმამაღალ სიცილზე.
2. იბნ 'ჰაჯარი ამბობს: "ანუ, არ მინახავს იგი (მოციქული) ისე, რომ უკონტროლოდ იცინოდა ან მთლიანად მიეცემოდა სიცილს".
3. ხშირი სიცილი და ხმამაღალი ხარხარი მართალი ადამიანების თვისებებს არ შეესაბამება.
4. როცა ადამიანი ზედმეტად ბევრს იცინის, გარშემომყოფები პატივისცემით აღარ ეკიდებიან მას, და ეს ამცირებს მის ავტორიტეტს მათ თვალში.