بروز رسانی: هرگز پیامبر صلى الله عليه وسلم را نديدم که در خنديدن آنقدر زياده‌روی کند که زبان کوچک‌شان ديده شود؛ بلکه فقط تبسم می‌کرد

عَنْ عَائِشَةَ أُمِّ المُؤْمِنين رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا، قَالَتْ:
مَا رَأَيْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مُسْتَجْمِعًا قَطُّ ضَاحِكًا، حَتَّى أَرَى مِنْهُ لَهَوَاتِهِ، إِنَّمَا كَانَ يَتَبَسَّمُ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 6092]

از مادر مؤمنان عایشه رضی الله عنها روایت است که فرمود:
هرگز پیامبر صلى الله عليه وسلم را نديدم که در خنديدن آنقدر زياده‌روی کند که زبان کوچک‌شان ديده شود؛ بلکه فقط تبسم می‌کرد.
[صحیح است] - [متفق علیه] - [صحيح البخاري - 6092]

شرح

عایشه رضی الله عنها خبر می‌دهد که پیامبر صلی الله علیه وسلم در خندیدن آنقدر مبالغه نمی‌کرد که زبان کوچکش دیده شود؛ همان تکه گوشت آویزان بالای حلق. بلکه ایشان فقط تبسم می‌کرد.

از نکات این حدیث

1. خندهٔ پیامبر صلی الله علیه وسلم به هنگام رضایت یا وقتی از چیزی خوشش می‌آمد، تبسم بود.
2. ابن حجر می‌گوید: «یعنی پیامبر را ندیدم که خنده‌اش کامل باشد و با همهٔ وجود بخندد».
3. خنده‌ی زیاد و بالا بردن صدا با قهقهه از صفات نیکوکاران نیست.
4. خندهٔ زیاد هیبت و وقار فرد را در میان برادرانش از بین می‌برد.