بروز رسانی: هرگز رسول الله صلى الله عليه وسلم را نديدم که در خنديدن به اندازه ای زياده روی کند - و دهانش را باز نمايد - که داخل دهانش ديده شود؛ بلکه هنگام خنديدن، فقط تبسم می فرمود.

عن عائشة رضي الله عنها قالت: مَا رَأَيتُ رسُول الله -صلَّى الله عليه وسلَّم- مُسْتَجْمِعًا قَطُّ ضَاحِكًا حَتَّى تُرَى مِنْهُ لَهَوَاتُهُ، إِنَّمَا كَانَ يَتَبَسَّم.
[صحيح] - [متفق عليه]

از عایشه رضی الله عنها روایت است که می گوید: هرگز رسول الله صلى الله عليه وسلم را نديدم که در خنديدن به اندازه ای زياده روی کند - و دهانش را باز نمايد - که داخل دهانش ديده شود؛ بلکه هنگام خنديدن، فقط تبسم می فرمود.
صحیح است - متفق علیه

شرح

حدیث عایشه رضی الله عنه بخشی از هدایت و راه و روش نبوی را به تصویر می کشد؛ و از وقار و آرامش رسول الله صلی الله علیه وسلم می گوید؛ چنانکه می فرماید: «هرگز رسول الله صلى الله عليه وسلم را نديدم که در خنديدن به اندازه ای زياده روی کند - و دهانش را باز نمايد - که داخل دهانش ديده شود؛ بلکه هنگام خنديدن، فقط تبسم می فرمود». یعنی با سر و صدا نمی خندید و قهقهه نمی زد و به هنگام خندیدن دهانش را چنان باز نمی کرد که درون آن دیده شود؛ بلکه تبسم می کرد یا چنان می خندید که دندان های پیش یا دندان های نیش ایشان دیده می شد؛ و این از وقار و متانت نبوی بود.