بروز رسانی: ‌لَيْسَ ‌المُؤْمِنُ ‌بِالطَّعَّانِ وَلَا اللَّعَّانِ وَلَا الفَاحِشِ وَلَا البَذِيءِ»: «مومن، طعنه‌زن، لعنت‌كننده، بددهن و بدرفتار [و بی شرم] نيست

عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ رضي الله عنه قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«لَيْسَ الْمُؤْمِنُ بِالطَّعَّانِ وَلاَ اللَّعَّانِ وَلاَ الفَاحِشِ وَلاَ البَذِيءِ».
[صحيح] - [رواه الترمذي] - [سنن الترمذي: 1977]

از عبدالله بن مسعود ـ رضی الله عنه ـ روایت است که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ فرمودند:
«‌لَيْسَ ‌المُؤْمِنُ ‌بِالطَّعَّانِ وَلَا اللَّعَّانِ وَلَا الفَاحِشِ وَلَا البَذِيءِ»: «مومن، طعنه‌زن، لعنت‌كننده، بددهن و بدرفتار [و بی شرم] نيست».
[صحیح است] - [به روایت ترمذی] - [سنن الترمذي - 1977]

شرح

پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ خبر داده است که شان مؤمن کامل الایمان این نیست که دربارهٔ اصل و نسب مردم عیب‌جویی کند و بسیار دشنام ‌دهد و لعنت ‌کند و کردار و گفتارش زشتی داشته باشد که منافی حیاست.

از نکات این حدیث

1. نفی ایمان در نصوص شرعی تنها برای انجام کار حرام یا ترک واجب آمده است.
2. تشویق به حفظ اعضا و جوارح و پاک نگه داشتن آن از گناه، به ویژه زبان.
3. سندی می‌گوید: «آوردن صیغهٔ مبالغه‌ی (طَعّان و لَعّان) بر این دلالت دارد که طعن و لعن اگر کم باشد و علیه کسی که شایستهٔ آن است، به موصوف بودن به صفات اهل ایمان زیانی نمی‌رساند.