ჰადისი: დაე, შენი ენა მუდამ ახსენებდეს ალლაჰს

عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ بُسْرٍ رضي الله عنه أَنَّ رَجُلاً قَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ إِنَّ شَرَائِعَ الإِسْلاَمِ قَدْ كَثُرَتْ عَلَيَّ، فَأَخْبِرْنِي بِشَيْءٍ أَتَشَبَّثُ بِهِ، قَالَ:
«لاَ يَزَالُ لِسَانُكَ رَطْبًا مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ».
[صحيح] - [رواه الترمذي وابن ماجه وأحمد] - [سنن الترمذي: 3375]

აბდულლაჰ იბნ ბუსრისგან (დაე, ალლაჰი კმაყოფილი იყოს მისით) გადმოცემულია, რომ ერთმა ადამიანმა თქვა: "ო, ალლაჰის მოციქულო, ისლამის ვალდებულებები ჩემთვის ძალიან ბევრია. მითხარი რამე, რასაც მე მტკიცედ დავიჭერ." მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) უპასუხა:
«დაე, შენი ენა მუდამ ახსენებდეს ალლაჰს».
[სანდო (საჰიჰ)] - [გადმოსცა ალ-თირმიზიმ, იბნ მააჯამ და აჰმადმა] - [სუნან ალ-თირმიზი - 3375]

განმარტება

ერთმა ადამიანმა ალლაჰის მოციქულს (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას), შესჩივლა, რომ დამატებითი თაყვანისცემის ფორმები მისთვის ძალიან მრავალრიცხოვანი და მძიმე შესასრულებელი გახდა მისი სისუსტის გამო. მან სთხოვა მოციქულს, ეჩვენებინა ისეთი მარტივი საქმე, რომელიც დიდ ჯილდოს მოიტანს და რომელსაც ის შეძლებს დაეყრდნოს და მუდმივად შეასრულოს.
მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) ურჩია, რომ მისი ენა მუდმივად სველი და მოძრაობაში ყოფილიყო ალლაჰის უწყვეტი ხსენებით. ეს შეიძლება იყოს ალლაჰის შექება, მადლიერება, მიტევების თხოვნა, ვედრება და სხვა მსგავს ფორმებში ნებისმიერ დროსა და გარემოებაში.

ჰადისის სარგებლობიდან

1. უზენაესი ალლაჰის უწყვეტი ხსენების ღირსება.
2. ერთ-ერთი ალლაჰის დიდი წყალობათაგანი არის ის, რომ მან გაამარტივა გზები ჯილდოს მოპოვებისკენ.
3. ადამიანებს შორის განსხვავება მდგომარეობს იმაში, თუ რამდენად მონაწილეობენ ისინი სხვადასხვა კეთილ საქმეებსა და სიკეთეში.
4. ალლაჰის ხშირი ხსენება ენის საშუალებით, მათ შორის თასბიჰის („სუბჰანალლაჰ“ - ალლაჰის დიდების გამოხატვა), თაჰმიდის („ალჰამდულილლაჰ“ - ალლაჰის მადლიერების გამოხატვა), თაჰლილის („ლა ილაჰა ილლალლაჰ“ - ალლაჰის ერთობის დადასტურება) და თაქბირის („ალლაჰუ აქბარ“ - ალლაჰის უზენაესობის აღიარება) წარმოთქმა, ასევე გულში გულწრფელი განწყობის თანხლებით, შეიძლება ჩაანაცვლოს მრავალი დამატებითი თაყვანისცემის ფორმა.
5. მოციქული (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) ყოველთვის ითვალისწინებდა იმ ადამიანთა საჭიროებებს, რომლებიც კითხვებს უსვამდნენ, და პასუხობდა თითოეულს მისი მდგომარეობისა და შესაძლებლობების შესაბამისად.