عن أبي هريرة رضي الله عنه عن النبي صلى الله عليه وسلم قال: «أَثقَل الصَّلاةِ على المُنَافِقِين: صَلاَة العِشَاء، وصَلاَة الفَجر، وَلَو يَعلَمُون مَا فِيها لَأَتَوهُمَا وَلَو حَبْوُا، وَلَقَد هَمَمتُ أًن آمُرَ بِالصَّلاَةِ فَتُقَام، ثُمَّ آمُر رجلاً فيصلي بالنَّاس، ثُمَّ أَنطَلِق مَعِي بِرِجَال معهُم حُزَمٌ مِن حَطَب إلى قَومٍ لاَ يَشهَدُون الصَّلاَة، فَأُحَرِّقَ عَلَيهِم بُيُوتَهُم بالنَّار».
[صحيح] - [متفق عليه]
المزيــد ...
ابو هريره - رضى الله عنه - از رسول الله - صلى الله عليه و سلم - روايت مى كند كه فرمودند: "سنگين ترين نماز براى منافقان: نماز عشاء و نماز صبح است، و اگر مى دانستند چه پاداشى دارند اگر هم با خزيدن مى بود براى ادايى آنها به مسجد مى آمدند، و به تأكيد خواستم كه امر كنم تا نماز برپا شود، سپس به يكى از مردان امر كنم مردم را امامت دهد، سپس همراه با مردانى كه بسته هايى از هيزم به همراه دارند، به سوى اقوامى بروم كه براى نماز جماعت حاضر نمى شوند، تا خانه هايشان را با آتش بسوزانم".
[صحیح است] - [متفق علیه]
به تأكيد منافقان در بين مردم خود نمايى مى كردند، و همانگونه كه الله متعال خبر داده اند، جز اندكى الله متعال را (در نمازهايشان) ياد نمى كردند، و بيشتر در نمازهاى عشاء و صبح سستى و كسالت آنان نمايان مى شود؛ زيرا اين دو نماز در وقت تاريكى واقع هستند، و مردم نمازگزار آنان را نمى بينند؛ چونكه بيشتر منافقان را مى بينيم در اين دو نماز كه در وقت راحتى و لذت خواب واقع شده اند سست مى شوند، و براى ادای آنها همراه با نشاط در جماعت نمی آید مگر كسى كه صداى ايمان به الله متعال و اميد به پاداش آخرت او را وادار به حضور در جماعت كند، و اگر مى دانستند در اداى آن دو نماز همراه با جماعت مسلمانان در مسجد چه اجر و پاداشى دارند، اگر هم با خزيدن مانند خزيدن كودكان با دو دست و پا مى بود براى ادای آنها مى رفتند. وپیامبر صلی الله علیه وسلم قسم خوردند که به تأكيد می خواستند، کسانی که سستی کرده ونماز را در جماعت نمی خوانند را مجازات کند، بطوريكه امر مى كردند نماز جماعت برپا شود، سپس امر مى كردند كه يكى از مردان به جاى ايشان براى مردم امامت مى كرد، سپس همراه با مردانى كه بسته هايى از هيزم به همراه دارند، به سوى اقوامى مى رفتند كه براى نماز جماعت حاضر نشده اند، تا خانه هايشان را با آتش بسوزاند؛ و اين به علت شدت کاری که انجام دادند است، وآن کار، عدم حضور در نماز جماعت مى باشد، و اگر به خاطر وجود زنان و كودكان بى گناه در خانه ها نبود كه گناهى مرتكب نشده اند اين كار را انجام مى دادند، همانگونه كه در بعضى از طرق اين حديث ذكر شده است.