หะดีษ: จงอยู่ในโลกดุนยานี้ประหนึ่งว่าเจ้าเป็นคนแปลกหน้า หรือเป็นผู้เดินทาง

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا قَالَ: أَخَذَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِمَنْكِبِي، فَقَالَ:
«كُنْ فِي الدُّنْيَا كَأَنَّكَ غَرِيبٌ أَوْ عَابِرُ سَبِيلٍ»، وَكَانَ ابْنُ عُمَرَ، يَقُولُ: إِذَا أَمْسَيْتَ فَلاَ تَنْتَظِرِ الصَّبَاحَ، وَإِذَا أَصْبَحْتَ فَلاَ تَنْتَظِرِ المَسَاءَ، وَخُذْ مِنْ صِحَّتِكَ لِمَرَضِكَ، وَمِنْ حَيَاتِكَ لِمَوْتِكَ.
[صحيح] - [رواه البخاري] - [صحيح البخاري: 6416]

จากอับดุลลอฮ์ บิน อุมัร เราะฎิยัลลอฮุอันฮุมา เล่าว่า: ท่านเราะซูลุลลอฮ์ ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม จับไหล่ฉัน และกล่าวว่า:
"จงอยู่ในโลกดุนยานี้ประหนึ่งว่าเจ้าเป็นคนแปลกหน้า หรือเป็นผู้เดินทาง (ผ่านมา,ไม่ได้พำนักในที่นั้นอย่างถาวร) อับดุลลอฮ์ อิบนุอุมัร ได้กล่าวว่า "ถ้าชีวิตของเจ้าถึงยามกลางคืนแล้ว ก็อย่ารอให้ถึงตอนเช้า (หมายถึงอย่าหวังว่าจะอยู่ถึงเช้าอีกวันหนึ่ง ให้คิดว่ากลางคืนนั้นคือเวลาสุดท้ายของเจ้า) และถ้าชีวิตของเจ้าอยู่ถึงตอนเช้ารุ่งอีกวันหนึ่ง ก็อย่ามีความหวังว่าจะอยู่ถึงกลางคืน (เมื่อมีสุขภาพดี) เจ้าก็จงใช้เวลาที่สุขภาพ(ดี)ของท่านทำความดี เพื่อเวลาที่ท่านป่วย(อ่อนแอ ไม่สามารถสะสมความดี) เจ้าจะได้มีการงานที่สะสมไว้แล้ว และจงใช้เวลาว่างในชีวิตของเจ้า(เอาไว้สะสมความดี) ก่อนที่ความตายจะมาถึง
[เศาะฮีห์] - [รายงานโดย อัลบุคอรีย์] - [เศาะฮีห์อัลบุคอรีย์ - 6416]

คำอธิบาย​

อิบนุ อุมัร เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ เล่าว่า ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ได้จับไหล่เขา-มันคือข้อต่อระหว่างต้นแขนกับไหล่- แล้วท่านกล่าวแก่เขาว่า : จงอยู่ในโลกนี้ ประหนึ่งว่าท่านเป็นคนแปลกหน้า คนที่เดินทางมาถึงเมืองที่ไม่มีบ้านหรือที่พักพิง และไม่มีใครเป็นเพื่อนอยู่ด้วย เขาโดดเดี่ยวจากครอบครัวและผู้คน ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เขาหลงลืมจากการระลึกถึงพระผู้สร้าง แต่จงเป็นเหมือนคนที่แปลกหน้ามากกว่า นั่นคือ คนเดินทางที่ผ่านไปตามถนนเพื่อหาบ้านเกิดของเขา เพราะคนแปลกหน้าอาจตั้งรกรากในดินแดนที่ไม่คุ้นเคยและอาศัยอยู่ที่นั่นได้ แต่คนเดินทางที่กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหนึ่งนั้น มักจะไม่แบกภาระมากมายและไม่หยุดพัก เขาจะมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายของเขาด้วยความมุ่งมั่น เช่นเดียวกับนักเดินทางที่ไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่าสิ่งที่นำเขาไปถึงจุดหมายของการเดินทาง ฉันใดก็ฉันนั้น ผู้ศรัทธาในโลกนี้ก็ไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่าสิ่งที่จะพาเขาไปถึงปลายทาง
อิบนุ อุมัร ปฏิบัติตามคำแนะนำนี้ และเคยกล่าวว่า : หากเจ้าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า อย่ารอตอนเย็น และเมื่อเจ้าตื่นขึ้นมาในตอนเย็น ก็อย่ารอตอนเช้า และนับตัวเองอยู่ในหมู่ชาวหลุมศพ เพราะชีวิตไม่ปราศจากสุขภาพที่ดีและความเจ็บป่วย ดังนั้นจงเร่งทำความดีในวันที่มีสุขภาพดี ก่อนที่ความเจ็บป่วยจะมาเยือน สะสมการทำความดีในตอนที่สุขภาพดีก่อนที่ความเจ็บป่วยจะมาขัดขวางไม่ให้เจ้าทำมัน และใช้ประโยชน์จากการมีชีวิตของเจ้าในโลกนี้และรวบรวมสิ่งที่จะเป็นประโยชน์ต่อเจ้าหลังจากที่เจ้าเสียชีวิตไป

บทเรียนที่ได้รับจากฮะดีษ

1. ครูวางฝ่ามือบนไหล่ของผู้เรียนเมื่อทำการสอน เพื่อให้กำลังใจและเตือนแก่ผู้เรียน
2. เริ่มต้นด้วยคำแนะนำและการชี้แนะแก่ผู้ที่ไม่ได้ขอ
3. ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม สอนอย่างดีโดยให้สุภาษิตที่น่าเชื่อถือว่า: “จงอยู่ในโลกนี้ราวกับว่าเจ้าเป็นคนแปลกหน้าหรือนักเดินทาง”
4. ความแตกต่างของผู้คนในการเดินทางไปยังโลกอาคิเราะห์ : สำหรับ(ผู้ใช้ชีวิตดัง)ผู้เดินทางมีระดับของความสมถะ ที่สูงกว่า(ผู้ใช้ชีวิตดัง)คนแปลกหน้า
5. อธิบายถึงความหวังที่อันสั้นนิดเดียวและการเตรียมตัวตาย
6. หะดีษนี้ไม่ได้ชี้ให้เห็นถึงการละทิ้งปัจจัยยังชีพหรือการห้ามความสุขในโลกนี้ แต่ชี้ให้เห็นถึงการสนับสนุนให้มีความสมถะในโลกนี้และการลดการพึ่งพามันให้น้อยลง
7. การเร่งรีบทำความดี ก่อนที่จะไม่สามารถทำได้ และถูกขัดขวางด้วยความเจ็บป่วยหรือความตาย
8. ความประเสริฐของอับดุลลอฮ์ บิน อุมัร เราะฎิยัลลอฮุอันฮุมา ซึ่งท่านได้รับอิทธิพลจากคำชี้แนะนี้จากท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม
9. บ้านเกิดของบรรดาผู้ศรัทธาคือสวรรค์ เขาจึงเป็นคนแปลกหน้าในโลกนี้และเขากำลังเดินทางไปโลกหน้า ดังนั้นเขาจึงไม่ควรผูกใจให้ยึดติดกับสิ่งใดในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย แต่หัวใจของเขาผูกพันกับบ้านเกิดของเขาที่เขาจะกลับไป และการอยู่ในโลกนี้เพื่อปฏิบัติสิ่งที่จำเป็นแก่เขาและการเตรียมตัวกลับบ้านเกิด