ਇਸ ਕੁਰਆਨ ਦੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੁਕਰਰ ਤੌਰ ਤੇ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹੋ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੱਜੀ ਰਾਹ 'ਤੇ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਿੱਚ ਉਹਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਦੌੜ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉੱਟ ਆਪਣੀ ਰੱਸੇ ਤੋਂ ਖਿੜਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਜ਼ਾਤ ਦੀ ਕਸਮ ਜਿਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ (ﷺ) ਦੀ ਜਾਨ ਹੈ! ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਉਹ ਹੈ ਜੋ ਕੁਰਆਨ ਸਿੱਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਕਬਰਿਸਤਾਨ ਨਾ ਬਣਾਓ, ਕਿਉਂਕਿ ਸ਼ੈਤਾਨ ਉਸ ਘਰ ਤੋਂ ਭੱਜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸੂਰਹ ਬਕ਼ਰਹ ਪੜ੍ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਕੋਈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸੂਰਹ ਬਕਰਾ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਦੋ ਆਯਾਤਾਂ ਪੜ੍ਹ ਲਵੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਲਈ ਕਾਫੀ ਹਨ। ਜੋ ਕੋਈ ਖੁਦਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਇੱਕ ਅੱਖਰ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਇਕ ਨੇਕੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਕ ਨੇਕੀ ਦੇ ਬਦਲੇ ਦੱਸ ਗੁਣਾ ਨੇਕੀਆਂ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਲਾਹ ਤਆਲਾ ਨੇ ਫਰਮਾਇਆ: "ਮੈਂ ਨਮਾਜ਼ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਮੁਮਿਨ ਜੋ ਕੁਰਆਨ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਉਸ ਉਤਰਜ (ਇਕ ਖੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਫਲ) ਵਾਂਗ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵੀ ਚੰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਵਾਦ ਵੀ ਚੰਗਾ। ਮੁਮਿਨ ਜੋ ਕੁਰਆਨ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਦਾ, ਉਹ ਖਜੂਰ ਵਾਂਗ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਪਰ ਸਵਾਦ ਮਿੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੁਰਆਨ ਦੇ ਸਾਹਿਬ (ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਜਾਂ ਪਾਬੰਦ ਤਿਲਾਵਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ) ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਵੇਗਾ: "ਪੜ੍ਹਦੇ ਜਾ, ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹਦੇ ਜਾ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਤਰਤੀਲ ਨਾਲ (ਸੁੰਦਰ ਢੰਗ ਨਾਲ) ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ, ਓਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹ।ਕਿਉਂਕਿ ਤੇਰਾ ਮਕਾਮ (ਜੰਨਤ ਵਿੱਚ ਦਰਜਾ) ਉਸ ਆਖਰੀ ਆਯਤ ਦੇ ਕੋਲ ਹੋਵੇਗਾ ਜੋ ਤੂੰ ਪੜ੍ਹੇਗਾ। ਉਸਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਹੇ ਅਬਾ ਮੂੰਜ਼ਿਰ! ਕੀ ਤੂੰ ਜਾਣਦਾ ਹੈਂ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਕੁਰਆਨ ਦੀ ਕਿਹੜੀ ਆਯਤ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਹੈ?" ਮੈਂ ਕਿਹਾ: "{ਅੱਲਾਹ, ਉਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੋਈ ਇਲਾਹ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਜ਼ਿੰਦਾ ਅਤੇ ਕਾਇਮ ਹੈ।}" [ਸੂਰਹ ਬਕਰਹ: 255] ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਮਾਰਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ: "ਵਾਹਿਗੁਰੂ, ਤੇਰੇ ਲਈ ਗਿਆਨ ਖੁਸ਼ਕਬਰੀ ਹੈ, ਹੇ ਅਬਾ ਮੂੰਜ਼ਿਰ! ਨਬੀ ਸੱਲੱਲਾਹੁ ਅਲੈਹਿ ਵਸੱਲਮ ਜਦੋਂ ਹਰ ਰਾਤ ਆਪਣੇ ਵਿਛੌਣੇ 'ਤੇ ਜਾਂਦੇ, ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਦੋਹਾਂ ਹੱਥ ਇੱਕਠੇ ਕਰਦੇ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਫੂਕ ਮਾਰਦੇ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸੂਰਤਾਂ ਪੜ੍ਹਦੇ **ਜੋ ਕੋਈ ਸੂਰਹ ਕਹਫ਼ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਤੋਂ ਦਸ ਆਯਤਾਂ ਯਾਦ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਦੱਜਾਲ ਤੋਂ ਮਹਫੂਜ਼ ਰਹੇਗਾ।****ਇਕ ਹੋਰ ਰਿਵਾਇਤ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹੈ: "ਸੂਰਹ ਕਹਫ਼ ਦੇ ਅੰਤ ਤੋਂ (ਦਸ ਆਯਤਾਂ)।"**