ჰადისი: სიკეთე: არის კარგი ზნეობა. ცოდვა არის ის, რაზეც შენი სული ორჭოფობს, რის გამოც დამძიმებულია და რასაც არ ისურვებდი, რომ ხალხმა გაიგოს

عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سِمْعَانَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:
«البِرُّ: حُسْنُ الخُلُقِ، وَالإِثْمُ مَا حَاكَ فِي صَدْرِكَ، وَكَرِهْتَ أَنْ يَطَّلِعَ عَلَيْهِ النَّاسُ». وَعَنْ وَابِصَةَ بْنِ مَعْبَدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: أَتَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: «جِئْتَ تَسْأَلُ عَنِ البِرِّ وَالإِثْمِ»، قُلْتُ: نَعَمْ، قَالَ: «اسْتَفْتِ قَلْبَكَ، البِرُّ: مَا اطْمَأَنَّتْ إلَيْهِ النَّفْسُ، وَاطْمَأَنَّ إلَيْهِ القَلْبُ، وَالإِثْمُ: مَا حَاكَ فِي نَفْسِكَ وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ».
[صحيح] - [الحديث الأول: رواه مسلم، والحديث الثاني: رواه أحمد والدارمي.] - [الأربعون النووية: 27]

ან-ნავვაას იბნ სიმ'აან ალ-ანსარი (ალლაჰი იყოს მისით კმაყოფილი) გადმოსცემს, რომ ალლაჰის შუამავალმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) თქვა:
«სიკეთე: არის კარგი ზნეობა. ცოდვა არის ის, რაზეც შენი სული ორჭოფობს, რის გამოც დამძიმებულია და რასაც არ ისურვებდი, რომ ხალხმა გაიგოს».
[სანდო (საჰიჰ)] - [الحديث الأول: رواه مسلم، والحديث الثاني: رواه أحمد والدارمي] - [الأربعون النووية - 27]

განმარტება

მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშცვიდობა მას) გვამცნო სიკეთესა და ცოდვაზე. მან თქვა: ნამდვილად, სიკეთის უდიდესი თვისებაა კარგი ზნეობა ალლაჰის ღვთისმოშიშებით, ხოლო ხალხთან მათი ზიანის მოთმინებით, რისხვის თავშეკავებით, მომღიმარი სახით, კეთილი სიტყვებით, კავშირის შენარჩუნებით, მორჩილებით, სითბოთი, სიკეთით, კარგი მოპყრობითა და მეგობრობით. ხოლო სიკეთე არის ის, რაშიც გული და სული პოულობს სიმშვიდეს. რაც შეეხება ცოდვას, ის არის ის, რაც სულში აღმოცენდება ეჭვი და გაუგებრობა და გული ვერ პოულობს სიმშვიდეს, გულში ჩნდება შიში და ეჭვი, რომ ეს შეიძლება ცოდვა იყოს. ადამიანი არ ისურვებს, რომ ეს გამჟღავნდეს, რადგან ღირსეული და პატივსაცემი ხალხის თვალში ეს სიბინძურედ ჩანს, რადგანაც სულს ბუნებრივად სურს, რომ ხალხმა მისი სიკეთე იხილოს, ხოლო თუ მას არ სურს, რომ ადამიანებმა მისი ზოგიერთი საქციელი გაიგონ, ეს არის ცოდვა, რომელშიც სიკეთე არ არის. და თუნდაც ხალხმა ფათვა მოგცეს, ნუ მიიღებ მას, სანამ შენს სულში ეჭვის ნიშანი ტრიალებს, რადგან ფათვა არ ხსნის ეჭვს, როცა ის მართალია და მუფთი უცოდინრობით გასცემს ფათვას. ხოლო თუ ფათვა შარიათურ მტკიცებულებაზეა დაფუძნებული, მაშინ ვისზეც გაიცა ფათვა სავალდებულოა მასთან დაბრუნება, თუნდაც გულში არ პოულობდეს სიმშვიდეს და გახსნილობას.

ჰადისის სარგებლობიდან

1. კეთილშობილური ზნეობის წახალისება, რადგან კარგი ზნეობა არის სიკეთის უდიდესი თვისება.
2. ჭეშმარიტება და სიცრუე არ ეშლება მორწმუნეს, რადგან იგი თავის გულში არსებული სინათლით იცნობს ჭეშმარიტებას და სიცრუე აღიზიანებს მას, რის გამოც მას უარყოფს.
3. ცოდვის ნიშნებია: გულში შფოთვა და მღელვარება, ასევე ის, რომ ადამიანს არ სურს, ხალხმა ამის შესახებ გაიგოს.
4. ას-სინდის თქმით: «ეს ჰადისი ეხება იმ საკითხებს, რომლებიც საეჭვოა და სადაც ადამიანები ვერ ახერხებენ ერთმნიშვნელოვნად განსაზღვრონ სწორი მხარე. რაც შეეხება ისლამში მკაფიოდ დაწესებულ ნაბრძანებს (კეთილ საქმეებს) და აკრძალულს (ცოდვებს), რომელთა საწინააღმდეგო მკაფიო მტკიცებულება არ არსებობს, მათ შესახებ არ არის საჭირო გულისგან რჩევის კითხვა და მისი დამშვიდება, რადგან ისინი უკვე აშკარად განსაზღვრულია შარიათით».
5. ჰადისში მოხსენიებულნი არიან საღი ბუნების მქონენი, და არა ისინი, ვისაც გადაბრუნებული გულები აქვთ, რომლებიც არც სიკეთეს ცნობენ და არც ბოროტებას უარყოფენ, გარდა იმისა, რაც მათ სურვილებს შეესაბამება.
6. ატ-ტიბიმ თქვა: «ითქვა, რომ "ღვთისმოშიშობა" ჰადისში სხვადასხვაგვარად იქნა განმარტებული. ერთ ადგილას იგი განიმარტა როგორც ის, რისკენაც სულს სიმშვიდე აქვს და გული მშვიდდება. სხვა ადგილას – როგორც რწმენა. ერთ ადგილას – როგორც ის, რაც ალლაჰთან გაკავშირებს, ხოლო აქ – როგორც კეთილი ზნეობა, კეთილი ზნეობა განმარტებულია როგორც: სხვებისგან მიყენებული ტანჯვის ატანა, მრისხანების შემცირება, კეთილგანწყობილი გამომეტყველება და სასიამოვნო სიტყვა. ყველა ეს განმარტება ერთმანეთთან ახლოს არის მნიშვნელობით».