Хадис: „Добродетелство е убавото однесување, а грев е она што ти тежи во градите и не сакаш да го дознаат луѓето.“

عَنِ النَّوَّاسِ بْنِ سِمْعَانَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:
«البِرُّ: حُسْنُ الخُلُقِ، وَالإِثْمُ مَا حَاكَ فِي صَدْرِكَ، وَكَرِهْتَ أَنْ يَطَّلِعَ عَلَيْهِ النَّاسُ». وَعَنْ وَابِصَةَ بْنِ مَعْبَدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: أَتَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: «جِئْتَ تَسْأَلُ عَنِ البِرِّ وَالإِثْمِ»، قُلْتُ: نَعَمْ، قَالَ: «اسْتَفْتِ قَلْبَكَ، البِرُّ: مَا اطْمَأَنَّتْ إلَيْهِ النَّفْسُ، وَاطْمَأَنَّ إلَيْهِ القَلْبُ، وَالإِثْمُ: مَا حَاكَ فِي نَفْسِكَ وَتَرَدَّدَ فِي الصَّدْرِ، وَإِنْ أَفْتَاكَ النَّاسُ وَأَفْتَوْكَ».
[صحيح] - [الحديث الأول: رواه مسلم، والحديث الثاني: رواه أحمد والدارمي.] - [الأربعون النووية: 27]

Невас бин Семан, Аллах нека е задоволен со него, пренесува дека Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, рекол:
„Добродетелство е убавото однесување, а грев е она што ти тежи во градите и не сакаш да го дознаат луѓето.“
-

Објаснување

Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, известил за добродетелството и гревот, па рекол: Највозвишениот степен на добродетелството е убавиот морал – со Аллах преку богобојазливост, а со луѓето преку трпение на нивните вознемирувања, воздржаност од гнев, љубезност, убави зборови, одржување на врските, послушност, благост, добрина и убав соживот и другарство. Добродетелството е и она што внесува смиреност во срцето и душата. А грев е она што внесува сомнеж во душата од сомнителните работи, што останува во срцето без да му донесе мир и широкоградност, туку буди страв и двоумење дека е грев. Тоа е и она што не сакаш да го обелодениш, бидејќи е срамно пред угледните и чесните луѓе. Бидејќи душата по природа сака луѓето да знаат за нејзиното добро, па ако се срами да се открие некое дело – тоа е грев во кој нема добро. Дури и ако луѓето ти дадат фетва, не потпирај се на нивната фетва сè додека во твојата душа постои сомнеж, бидејќи фетвата не го отстранува сомнежот кога тој е основан, а муфтијата пресудува без знаење. Но, ако фетвата е заснована врз шеријатски доказ, тогаш оној што прашува е должен да се придржува кон неа – макар и да не почувствува смиреност на срцето кон тоа.