ჰადისი: ნამდვილი ძუნწი ის არის, ვინც არ წარმოთქვამს ჩემზე დალოცვას (სალავათს), როდესაც ჩემს სახელს მოიხსენებენ მისი თანდასწრებით

عَنِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ بنِ أَبِي طَالِبٍ رضي الله عنهما قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«الْبَخِيلُ مَنْ ذُكِرْتُ عِنْدَهُ فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ».
[صحيح] - [رواه الترمذي والنسائي في الكبرى وأحمد] - [السنن الكبرى للنسائي: 8046]

ალ-ჰუსეინ იბნ 'ალი იბნ აბუ ტალისგან (ალლაჰი იყოს კმაყოფილი მისით და მისი მამით) გადმოცემულია, რომ ალლაჰის მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) თქვა:
«ნამდვილი ძუნწი ის არის, ვინც არ წარმოთქვამს ჩემზე დალოცვას (სალავათს), როდესაც ჩემს სახელს მოიხსენებენ მისი თანდასწრებით».
[სანდო (საჰიჰ)] - [გადმოსცა ალ-ნასაიმ ალ-ქუბრაში] - [ალ-სუნან ალ-ქუბრა ლი-ნნასაი - 8046]

განმარტება

მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) გააფრთხილა, რომ მისი სახელის, ეპითეტების ან აღწერილობების ხსენებისას არ გამოეტოვებინათ სალავათის წარმოთქმა. მან თქვა: ჭშმარიტად, ნამდვილი ძუნწი ის არის, ვინც ჩემი სახელის ხსენებისას არ წამოთქვამს ჩემზე დალოცვას. ამ განცხადებას აქვს რამდენიმე მიზეზი:
პირველ რიგში, ეს არის სიხარბის გამოვლინება იმასთან დაკავშირებით, რაც არ მოითხოვს არანაირ ხარჯს — არც ფულს და არც ძალისხმევას.
მეორეც, ასეთი ადამიანი სიხარბეს ავლენს საკუთარი თავის მიმართ, რადგან იგი აკლებს თავს იმ ჯილდოს, რომელსაც მოციქულზე (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დალოცვის წარმოთქმისთვის მიიღებდა. დალოცვისგან თავის შეკავებით, მან დაკარგა შესაძლებლობა, შეესრულებინა მასზე დაკისრებული ვალდებულება და დაკარგა ის ჯილდო, რომელიც ამ ვალდებულების შესრულებას მოჰყვება.
მესამეც, მოციქულზე (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დალოცვის წარმოთქმა არის მისი უფლებების შესრულება ჩვენს მიერ. სწორედ მან გვასწავლა, გაგვიძღვა ჭეშმარიტების გზაზე, მოგვიწოდა ალლაჰისკენ და მოგვიტანა გამოცხადება და შარიათი. ის გახდა ჩვენი გზის მაჩვენებელი ალლაჰის, კურთხეულის და ამაღლებულის, ნებით. ვინც არ წარმოთქვამს დალოცვას მოციქულზე, სიხარბეს ავლენს არა მხოლოდ საკუთარი თავის მიმართ, არამედ მოციქულის მიმართაც, აკლებს მას ერთ-ერთ უმცირეს, მაგრამ მნიშვნელოვან უფლებას.

ჰადისის სარგებლობიდან

1. მოციქულზე (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დალოცვის მიტოვება არის სიხარბის ნიშანი.
2. მოციქულზე (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) დალოცვის წარმოთქმა არის ერთ-ერთი საუკეთესო თაყვანისცემის ფორმა და მართალი საქმე ნებისმიერ დროს. თუმცა, ის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, როდესაც მისი სახელი იხსენიება.
3. იმამ ან-ნავავიმ თქვა: "როდესაც წარმოთქვამთ დალოცვას მოციქულზე (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას), აუცილებელია დალოცვის გაერთიანება მშვიდობის სურვილთან და არ უნდა შემოიფარგლოთ მხოლოდ ერთით. არ თქვათ მხოლოდ: 'სალლალლაჰუ ალეიჰი' (დაე, ალლაჰმა დალოცოს იგი) ან მხოლოდ: 'ალეიჰი ას-სალამ' (მშვიდობა მას).
4. აბუ ალ-ალიამ თქვა ალლაჰის სიტყვების შესახებ: "ნამდვილად, ალლაჰი და მისი ანგელოზები ლოცავენ მოციქულს“ — ალლაჰის ლოცვა მისი მოციქულის მიმართ არის მისი თვისებებისა და ღირსებების აღიარება და დიდება. ხოლო ანგელოზებისა და ადამიანების შექება არის ლოცვა და თხოვნა მისთვის.
5. ალ-ჰალიმიმ თქვა: "სიტყვების „ო, ალლაჰ, დალოცე მუჰამმადი“ მნიშვნელობა შემდეგში მდგომარეობს: ო, ალლაჰ, აღამაღლე მისი სახელი ამქვეყნად, განავრცე მისი რელიგია და დაიცავი მისი შარიათი; ხოლო მარადიულ ცხოვრებაში — მიანიჭე მას უფლება, იშუამდგომლოს თავისი თემისთვის, გაზარდე მისი ჯილდო და საზღაური, გამოავლინე მისი აღმატებულობა ყველა ადამიანზე, პირველთაგან ბოლოებამდე, შექებულ ადგილზე (ალ-მაყაამ ალ-მაჰმუდ), და აამაღლე იგი ყველა დაახლოებულსა და მოწმედ წოდებულზე".