حديث: در دنيا زهد و پارسايی پيشه کن تا الله تو را دوست بدارد، و به آنچه مردم دارند، چشم طمع نداشته باش، مردم تو را دوست خواهند داشت

عَنْ أَبِي العَبَّاسِ سَهْلِ بْنِ سَعِدٍ السَّاعِدِيِّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، دُلَّنِي عَلَى عَمَلٍ إِذَا عَمِلْتُهُ أَحَبَّنِي اللَّهُ وَأَحَبَّنِي النَّاسُ، فَقَالَ:
«ازْهَدْ فِي الدُّنْيَا يُحِبُّكَ اللَّهُ، وَازْهَدْ فِيمَا عِنْدَ النَّاسِ يُحِبُّكَ النَّاسُ».
[قال النووي: حديث حسن] - [رواه ابن ماجه وغيره بأسانيد حسنة] - [الأربعون النووية: 31]

از ابو العباس سهل بن سعد ساعدی رضی الله عنه روایت است که گفت: مردی نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم آمد و عرض کرد: ای فرستاده الله! مرا به عملی راهنمایی فرما که هرگاه آن را انجام دهم، الله متعال مرا دوست بدارد و مردم نیز مرا دوست داشته باشند، حضرت فرمودند:
«در دنيا زهد و پارسايی پيشه کن تا الله تو را دوست بدارد، و به آنچه مردم دارند، چشم طمع نداشته باش، مردم تو را دوست خواهند داشت».
[قال النووي: حديث حسن] - [رواه ابن ماجه وغيره بأسانيد حسنة] - [الأربعون النووية - 31]

توضیح

آن مرد از پیامبر صلی الله علیه وسلم درخواست کرد تا عملی را به او بیاموزد که با انجام آن، هم محبت الله متعال و هم محبت مردم را به دست آورد، پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم در پاسخ به او فرمودند: اگر فضول و زواید دنیا را که سودی برای آخرتت ندارد رها کنی، و آنچه را که ممکن است به دینت آسیب برساند ترک گویی، الله متعال تو را دوست خواهد داشت، و نیز اگر از آنچه مردم در اختیار دارند (از متاع دنیوی) چشم بپوشی، مردم تو را دوست خواهند داشت؛ چرا که مردم به طور فطری دنیا را دوست دارند، و هر کس که در آن با ایشان رقابت و ستیز کند، مورد نفرت شان قرار می گیرد، و کسی که آن را برای شان واگذارد، محبوب دلهای شان می گردد.

از فوائد حدیث

1. فضیلت زهد و پارسايی: که به معنای ترک آن چیزی است که در آخرت سودی ندارد.
2. مرتبه و جایگاه زهد برتر از ورع (پرهیزگاری) است؛ زیرا ورع، ترک چیزی است که ممکن است زیانبار باشد، اما زهد، ترک چیزی است که در آخرت سودمند نیست.
3. سندی در تفسیر خود می گوید: دنیا در نظر مردم محبوب است، بنابراین هر کس که در آن با ایشان به ستیز و رقابت برخیزد، به همان میزان نزدشان منفور می گردد، و کسی که آنان و محبوب شان (دنیا) را رها کند، به همان اندازه در دل های شان محبوبیت می یابد.