؛ الله متعال با هر عملی که داشته باشد، [سرانجام] او را وارد بهشت می‌کند کسی در حالی الله متعال را ملاقات کند که با وی چیزی را شریک ننموده باشد وارد بهشت ​​می‌شود، و کسی در حالی الله متعال را ملاقات کند که با وی شرک ورزیده باشد وارد جهنم می‌شود کسی که بین دو فک (الاشه) و بین دو پایش را برای من تضمین کند، بهشت ​​را برای او تضمین می‌کنم بهشت از بند کفش یکی از شما هم نزدیک‌تر است، و جهنم نیز چنین است دوزخ با شهوت ها، و بهشت ​​با سختی ها پوشیده شده است از رسول الله صلی الله علیه وسلم درباره آنچه مردم را بیشتر وارد بهشت ​​می کند پرسیده شد، وی فرمودند: «ترس از الله و اخلاق نیکو زمانی که الله متعال بهشت ​​و جهنم را آفرید، جبرئیل علیه السلام روز قيامت مردی آورده می شود، و در دوزخ می انداخته می شود؛ كه روده هايش پاره می شود و در آتش می ريزد. و او مانند الاغی که به دور آسياب می چرخد اين (صدای) سنگی بود که هفتاد سال قبل به دوزخ پرتاب شده، و همچنان به قعر دوزخ پايين می رفت تا اينک به قعر دوزخ رسيد و شما صدای افتادن آن را شنيديد إِنَّ أَهْوَنَ أَهْلِ النَّارِ عَذَاباً يَوْمَ الْقِيامَة لَرَجُلٌ يُوضَعُ في أَخْمَصِ قَدميْهِ جمْرَتَانِ يغْلي مِنْهُمَا دِمَاغُهُ مَا يَرى أَنَّ أَحداً أَشَدُّ مِنْه عَذَابا، وَإِنَّه لأَهْونُهُمْ عذَاباً». «آسان ترين عذابِ دوزخيان در روز قيامت، عذابِ مردی است که دو اخگر در فرورفتگی کفِ پاهايش گذاشته می شود که بر اثر آن مغزِ سَرَش به جوش می آيد و با اينکه عذابش از همه سبک تر است، تصور نمی کند عذابِ کسی سخت تر از عذاب او باشد ندا دهنده ای ندا می دهد: حقّ شماست که هميشه زنده باشيد و هرگز نميريد؛ حقّ شماست که هميشه تندرست باشيد و هرگز بيمار نشويد؛ و حقّ شماست که هميشه جوان باشيد و هرگز پير نشويد، و حقّ شماست که هميشه در نعمت و آسايش باشيد و هرگز مستمند و درمانده نشويد الله متعال خطاب به بهشتيان می فرمايد: ای بهشتيان! آنان می گويند: لبيک ای پروردگار ما، آمادۀ خدمتيم. می فرمايد: آيا راضی و خشنود هستيد؟ می گويند: ای پروردگار ما! چرا راضی نباشيم؟ تو به ما نعمت هایی را ارزانی داشته ای که به هيچ يک از مخلوقاتت عنايت نکرده ای آنگاه که بهشتيان وارد بهشت می شوند، الله تبارک وتعالی می فرمايد: آيا چيزی افزون بر اين می خواهيد که به شما بدهم؟ دو گروه از دوزخيان هستند که آنها را نديده‌ام: گروهی که تازيانه‌هايی چون دُم گاو با خود دارند و با آن مردم را می‌زنند، و زنانِ نيمه برهنه‌ای که لباس دارند، اما در حقيقت برهنه‌اند و [از راه درست و از مسير اطاعت پروردگار] منحرف هستند، و ديگران را نيز به انحراف و فتنه می‌کشانند يَا مَعْشَرَ النِّسَاءِ تَصَدَّقْنَ، فَإِنِّي أُرِيتُكُنَّ أَكْثَرَ أَهْلِ النَّارِ»: «ای گروه زنان، صدقه دهيد، زيرا شما را بيشترين اهل دوزخ ديدم». پرسيدند: چرا ای رسول الله؟ رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمودند: «تُكْثِرْنَ اللَّعْنَ، وَتَكْفُرْنَ الْعَشِيرَ، مَا رَأَيْتُ مِنْ نَاقِصَاتِ عَقْلٍ وَدِينٍ أَذْهَبَ لِلُبِّ الرَّجُلِ الْحَازِمِ مِنْ إِحْدَاكُنَّ مرگ به صورت کبش زیبا آورده می شود آتش شما یک جزء از هفتاد جزء آتش جهنم است عُرِضَتْ عَلَيَّ الْجَنَّةُ وَالنَّارُ فَلَمْ أَرَ كَالْيَوْمِ فِي الْخَيْرِ وَالشَّرِّ، وَلَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ لَضَحِكْتُمْ قَلِيلًا وَلَبَكَيْتُمْ كَثِيرًا إنَّ في الْجَنَّةِ شَجَرَةً يَسِيرُ الرَّاكبُ الجَوَادَ المُضَمَّرَ السَّريعَ مِئَةَ سَنَةٍ مَا يَقْطَعُها». «در بهشت درختی است که يک سوارکار، سوار بر اسبی نجيب، پرورش يافته و تندرو، صد سال در زير آن می تازد، اما نمی تواند اين مسافت را به پايان برساند إِنَّ فِي الْجَنَّةِ لَسُوقًا، يَأْتُونَهَا كُلَّ جُمُعَةٍ يَا أَبَا سَعِيدٍ، مَنْ رَضِيَ بِاللهِ رَبًّا، وَبِالْإِسْلَامِ دِينًا، وَبِمُحَمَّدٍ نَبِيًّا، وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ فَإنَّ لَكَ ما تَمَنَّيتَ وَمِثْلَهُ مَعَهُ». «کمترين جايگاه يکی از شما در بهشت، چنان است که - پروردگار - به او می فرمايد: آرزو کن و او آرزوها می کند؛ می فرمايد: آيا آرزو کردی؟ و او پاسخ می دهد: بله. - پروردگار - به او می فرمايد: هرچه تمنا کردی و همانندِ آن، به تو داده می شود إنَّ لِلمُؤْمِنِ فِي الْجَنَّةِ لَخَيْمَةً مِنْ لُؤْلُؤَةٍ وَاحِدَةٍ مُجَوَّفَةٍ طُولُها فِي السَّمَاءِ سِتُّونَ مِيلاً، لِلمُؤْمِنِ فِيهَا أَهْلُونَ يَطُوفُ عَلَيْهِمُ الْمُؤْمِنُ فَلا يَرَى بَعْضُهُمْ بَعْضاً». «مومن در بهشت خيمه ای از يک مروايد ميان تهی دارد که طولش در آسمان، شصت ميل است و مومن در آن، همسرانی دارد که نزد همه ی آنها می رود و - به سبب بزرگی محلی که در اختيار مومن می باشد - آن زنان يکديگر را نمی بينند قَالَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى: أَعْدَدْتُ لِعِبَادِي الصَّالِحِينَ، مَا لاَ عَيْنٌ رَأَتْ، وَلاَ أُذُنٌ سَمِعَتْ، وَلاَ خَطَرَ عَلَى قَلْبِ بَشَرٍ نخستین گروه که وارد بهشت می شوند چهرۀ شان مانند مهتاب شب چهارده می باشد، سپس کسانی که چهره های شان از ستارۀ تابان آسمان درخشش تر می باشد