عَنْ أَبِي مُوسَى رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«مَثَلُ الَّذِي يَذْكُرُ رَبَّهُ وَالَّذِي لاَ يَذْكُرُ رَبَّهُ، مَثَلُ الحَيِّ وَالمَيِّتِ»، ولفظ مسلم: «مَثَلُ الْبَيْتِ الَّذِي يُذْكَرُ اللهُ فِيهِ، وَالْبَيْتِ الَّذِي لَا يُذْكَرُ اللهُ فِيهِ، مَثَلُ الْحَيِّ وَالْمَيِّتِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 6407]
المزيــد ...
អំពី អាពូមូសា អាល់អាស្ហអារី رضي الله عنه បាននិយាយថា៖ ណាពី ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖
“ការប្រៀបធៀបរវាងអ្នកដែលរំលឹកទៅចំពោះម្ចាស់របស់ខ្លួន និងអ្នកដែលមិនរំលឹកទៅចំពោះម្ចាស់របស់ខ្លួន គឺប្រៀបដូចជាអ្នករស់ និងអ្នកស្លាប់”។ ចំណែកឯនៅក្នុងពាក្យពេចន៍របស់មូស្លីមវិញ៖ “ការប្រៀបធៀបផ្ទះដែលមានគេរំលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះនៅក្នុងវា និងផ្ទះដែលគេមិនរំលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះនៅក្នុងវា គឺប្រៀបដូចជាអ្នករស់ និងអ្នកស្លាប់”។
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 6407]
ណាពី ﷺ លោកបានបញ្ជាក់ពីភាពខុសគ្នារវាងអ្នកដែលហ្ស៊ីកៀរ រលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់ និងអ្នកដែលមិនហ្ស៊ីកៀរ រលឹកទៅចំពោះទ្រង់ ប្រៀបដូចជាភាពខុសគ្នារវាងមនុស្សរស់និងមនុស្សស្លាប់ ទាំងចំពោះផលប្រយោជន៍ និងរូបរាងខាងក្រៅ។ អ្នកដែលរលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់របស់ខ្លួន គឺដូចជាមនុស្សរស់ដែលផ្នែកខាងក្រៅត្រូវបានតុបតែងដោយពន្លឺនៃជីវិត ហើយផ្នែកខាងក្នុងដោយពន្លឺនៃចំណេះដឹង ហើយវាក៏មានប្រយោជន៍ផងដែរ។ ចំណែកអ្នកដែលមិនរំលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះ គឺដូចជាមនុស្សស្លាប់ដែលខាងក្រៅទទេស្អាត ខាងក្នុងគ្មានន័យ ហើយក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ។
ក៏ដូចគ្នាដែរ ផ្ទះមួយត្រូវបានចាត់ទុកថាមានជីវិត ប្រសិនបើអ្នកដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះរំលឹកទៅចំពោះអល់ឡោះជាម្ចាស់។ បើមិនដូច្នោះទេ វាជាផ្ទះដែលស្លាប់ដោយសារតែអ្នកដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះមិននឹករលឹកដល់អល់ឡោះជាម្ចាស់។ ហើយបើទោះជាគេនិយាយថា ផ្ទះនោះមានជីវិត ឬស្លាប់ក៏ដោយ តាមពិតទៅ គឺសំដៅលើអ្នកដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះឯង។