حديث: مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ رضي الله عنه قَالَ: كَانَتْ عَلَيْنَا رِعَايَةُ الْإِبِلِ فَجَاءَتْ نَوْبَتِي فَرَوَّحْتُهَا بِعَشِيٍّ فَأَدْرَكْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَائِمًا يُحَدِّثُ النَّاسَ فَأَدْرَكْتُ مِنْ قَوْلِهِ:
«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلَّا وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» قَالَ فَقُلْتُ: مَا أَجْوَدَ هَذِهِ، فَإِذَا قَائِلٌ بَيْنَ يَدَيَّ يَقُولُ: الَّتِي قَبْلَهَا أَجْوَدُ، فَنَظَرْتُ فَإِذَا عُمَرُ قَالَ: إِنِّي قَدْ رَأَيْتُكَ جِئْتَ آنِفًا، قَالَ: «مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ يَتَوَضَّأُ فَيُبْلِغُ - أَوْ فَيُسْبِغُ - الْوَضُوءَ ثُمَّ يَقُولُ: أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ إِلَّا فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ الثَّمَانِيَةُ يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 234]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

از عقبة بن عامر رضی الله عنه روایت است که می گوید: ما شتران مان را نوبتی برای چرانیدن می برديم. روزی که نوبت من بود، بعد از چراندن شتران و در آخر روز آنها را به خوابگاه شان بردم و نزد رسول الله صلی الله علیه وسلم رفتم که ايشان را ايستاده درحال سخن با مردم یافتم و به اين قسمت از سخنانش رسيدم که فرمودند:
«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» «هیچ مسلمانی نیست که خوب وضو بگيرد و دو رکعت نماز با حضور قلب و توجه کامل (خشوع و خضوع) بجا آورد، مگر اینکه بهشت بر او واجب می گردد». عقبه رضی الله عنه م فرماید: گفتم: چه سخن خوبی است. ناگهان شخصی که روبرويم بود، گفت: سخن قبلی بهتر از اين بود؛ چون دقت کردم، ديدم عمر بن خطاب رضی الله عنه است. وی ادامه داد و فرمود: من ديدم که هم اکنون آمدی؛ رسول الله صلی الله علیه وسلم (قبل از این) فرمودند: «مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ يَتَوَضَّأُ فَيُبْلِغُ - أَو فَيُسْبِغُ - الْوَضُوءَ، ثُمَّ يَقُولُ: أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللَّهِ وَرَسُولُهُ، إِلاَّ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ الثَّمَانِيَةُ، يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ». «هیچ یک از شما نیست که به طور کامل وضو بگيرد و سپس بگوید: "اشهد أن لا إله إلا الله وأشهد أنَّ محمداً عبدالله و رسوله" مگر اینکه دروازه های هشتگانه ی بهشت برای او باز می شوند تا از هر کدام بخواهد وارد شود».
[صحیح] - [مسلم روایت کرده] - [صحیح مسلم - 234]

توضیح

پیامبر صلی الله علیه وسلم در حالی که با مردم صحبت می نمودند، دو فضیلت بزرگ را بیان فرمودند:
اول: هر كه بشکل احسن، و کامل وضو بگيرد و آن را بطریقۀ مسنون تکمیل نماید، و حق آب هر عضو را بدهد، سپس گويد: أشهد أن لا إله إلا الله، وأن محمدًا عبد الله ورسوله؛ -گواهی می دهم كه معبود بر حق جز الله نيست، و این که محمد بندۀ الله و رسول اوست- مگر این که درهای هشت گانّ بهشت ​​به روی او باز شده، و از هر کدام آن که بخواهد وارد می شود.
دوم: هر کس این گونه وضوء کامل بگیرد، بعد از این وضو برخیزد و دو رکعت نماز بجا آرد؛ با قلب خود و با اخلاص و عاجزی آن را ادا نماید، رو و تمام اعضای بدنش را به عاجزی کامل تسلیم الله نماید، مگر اینکه بهشت ​​بر او واجب شود.

از فوائد حدیث

1. فضل ولطف بزرگ الله متعال با دادن اجر بزرگ در برابر کار اندک.
2. مشروعیت وضو گرفتن کامل و تمام کردن آن، و بعد از آن بجا آوردن دو رکعت نماز با خشوع، و ثواب بزرگی که از آن حاصل می شود.
3. وضو گرفتن کامل، و بعد از آن خواندن این ذکر، از اسباب ورود بهشت ​​می باشد.
4. همچنان مستحب بودن گفتن این ذکر برای کسی که غسل می کند.
5. حرص ورزی صحابه برای انجام کارهای خیر از قبیل فراگیری و نشر علم، و همکاری در انجام آن و در امور معیشتی آنان.
6. در ذکر بعد از وضو، خالی بودن دل و پاکی آن از شرک است، همچنان که در وضو پاکی و خالی بودن آن از پلیدی می باشد.