بروز رسانی: مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»: «هیچ مسلمانی نیست که خوب وضو بگيرد و سپس برخیزد و دو رکعت نماز با حضور قلب و توجه کامل (خشوع و خضوع) به‌جا آورد، مگر اینکه بهشت بر او واجب می‌گردد

عَنْ عُقْبَةَ بْنِ عَامِرٍ رضي الله عنه قَالَ: كَانَتْ عَلَيْنَا رِعَايَةُ الْإِبِلِ فَجَاءَتْ نَوْبَتِي فَرَوَّحْتُهَا بِعَشِيٍّ فَأَدْرَكْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَائِمًا يُحَدِّثُ النَّاسَ فَأَدْرَكْتُ مِنْ قَوْلِهِ:
«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلَّا وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» قَالَ فَقُلْتُ: مَا أَجْوَدَ هَذِهِ، فَإِذَا قَائِلٌ بَيْنَ يَدَيَّ يَقُولُ: الَّتِي قَبْلَهَا أَجْوَدُ، فَنَظَرْتُ فَإِذَا عُمَرُ قَالَ: إِنِّي قَدْ رَأَيْتُكَ جِئْتَ آنِفًا، قَالَ: «مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ يَتَوَضَّأُ فَيُبْلِغُ - أَوْ فَيُسْبِغُ - الْوَضُوءَ ثُمَّ يَقُولُ: أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ إِلَّا فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ الثَّمَانِيَةُ يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 234]

از عُقبة بن عامر ـ رضی الله عنه ـ روایت است که گفت: ما شتران‌مان را نوبتی برای چرا می‌برديم. روزی که نوبت من بود، بعد از چراندن شتران و در آخر روز آنها را به خوابگاه‌شان بردم که رسول الله ـ صلی الله علیه وسلم ـ را ايستاده درحال سخن با مردم یافتم و اين قسمت از سخنانش را دریافتم که فرمود:
«مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَوَضَّأُ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ، ثُمَّ يَقُومُ فَيُصَلِّي رَكْعَتَيْنِ، مُقْبِلٌ عَلَيْهِمَا بِقَلْبِهِ وَوَجْهِهِ، إِلاَّ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»: «هیچ مسلمانی نیست که خوب وضو بگيرد و سپس برخیزد و دو رکعت نماز با حضور قلب و توجه کامل (خشوع و خضوع) به‌جا آورد، مگر اینکه بهشت بر او واجب می‌گردد». عقبه می‌گويد: گفتم: چه سخن خوبی است. ناگهان شخصی که روبرويم بود، گفت: سخن قبلی بهتر از اين بود؛ چون دقت کردم، ديدم عمر بن خطاب است. وی ادامه داد و گفت: من ديدم که هم اکنون آمدی؛ [رسول الله صلی الله علیه وسلم قبل از این] فرمود: «مَا مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ يَتَوَضَّأُ فَيُبْلِغُ - أَو فَيُسْبِغُ - الْوَضُوءَ، ثُمَّ يَقُولُ: أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللَّهِ وَرَسُولُهُ، إِلاَّ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ الْجَنَّةِ الثَّمَانِيَةُ، يَدْخُلُ مِنْ أَيِّهَا شَاءَ»: «هیچ‌یک از شما نیست که به طور کامل وضو بگيرد و سپس بگوید: أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ، مگر اینکه دروازه‌های هشتگانهٔ بهشت برای او باز می‌شوند که از هر کدام می‌خواهد وارد می‌شود».
[صحیح است] - [به روایت مسلم] - [صحيح مسلم - 234]

شرح

پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ در حال سخن گفتن با مردم به بیان دو فضیلت بزرگ می‌پردازد:
نخست آنکه: هرکس خوب وضو بگیرد و آن را چنانکه مسنون است به تمام و کمال انجام دهد و حق هر عضو را از آب بدهد، سپس بگوید: أشهد أن لا إله إلا الله و أن محمدا عبد الله و رسوله؛ هشت در بهشت برایش گشوده خواهد شد که از هریک خواست وارد می‌شود.
دوم: کسی که این وضوی کامل را ادا کند، سپس با این وضو برخیزد و با دلی سراسر اخلاص و خشوع و صورت و اعضایی فروتن و خاضع برای الله دو رکعت نماز بخواند، بهشت بر او واجب می‌شود.