بروز رسانی: ای عباس، ای عموی رسول خدا، از الله عافيت در دنيا و آخرت را بخواهيد.

عن أبي الفضل العباس بن عبد المطلب رضي الله عنه قال: قلتُ: يا رسول الله عَلِّمْنِي شيئا أسأله الله تعالى ، قال: «سَلُوا اللهَ َالعافية» فمكثتُ أياما،ً ثم جِئْتُ فقلتُ: يا رسول الله علمني شيئا أسأله الله تعالى ، قال لي: «يا عباس، يا عَم رسول الله، سَلُوا الله العافية في الدنيا والآخرة».
[صحيح لغيره] - [رواه الترمذي وأحمد]

از ابوالفضل عباس بن عبدالمطلب رضی الله عنه روایت است که می گوید: گفتم: ای رسول خدا، چيزی به من بیاموز که آن را از الله بخواهم. فرمود: «سَلُوا الله العَافِيَةَ»: «از الله، عافيت بخواهيد». چند روزی درنگ کردم و سپس نزد پيامبر صلى الله عليه وسلم آمدم و گفتم: ای رسول خدا، چيزی به من بیاموز که آن را از الله بخواهم. به من فرمود: «يَا عَبَّاسُ، يَا عَمَّ رسول اللهِ، سَلُوا الله العَافِيَةَ في الدُّنيَا والآخِرَةِ»: «ای عباس، ای عموی رسول خدا، از الله عافيت در دنيا و آخرت را بخواهيد».
[صحیح لغیره است] - [به روایت ترمذی - به روایت احمد]

شرح

این حدیث از کلمات کوتاه و پر محتوای (جوامع الکلم) رسول الله صلی الله علیه وسلم می باشد؛ چنانکه عباس رضی الله عنه عموی پیامبر از ایشان می خواهد تا دعایی را به او بیاموزد و رسول الله صلی الله علیه وسلم جمله ی دعایی کوتاهی را به وی می آموزد که بسیار مختصر اما پرمحتوا بوده و خیر دنیا و آخرت را در خود جای داده است؛ و اینکه عباس لفظ (شيئاً = چیزی) را به صورت نکره به کار می برد، جهت تعظیم است چون مراد وی سخنی کوتاه و بدون تکلف است که با اجر و پاداش زیاد همراه باشد تا آن را از الله متعال بخواهد؛ و چنین است که رسول الله صلی الله علیه وسلم به وی می فرماید: «از الله عافیت بخواهید». و اینکه عافیت را مقید به چیزی ذکر نمی کند، اشاره به عافیت عامی دارد که مستلزم سلامتی از هر شر دنیوی و اخروی می باشد.