Pagpapanibago: Nagsabi si Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan: Ako ay gaya ng palagay ng lingkod Ko sa Akin at Ako ay kasama niya saanman niya Ako binabanggit.

عن أبي هريرة رضي الله عنه مرفوعاً: «قال الله عز وجل : أنا عند ظنِّ عَبدي بي، وأنا معه حيث يَذكُرني، والله، لَلَّه أَفرَحُ بِتَوبَةِ عَبدِهِ مِنْ أَحَدِكُم يَجدُ ضَالَّتَهُ بالفَلاَة، وَمَنْ تَقَرَّب إِلَيَّ شِبْرًا، تقرَّبتُ إليه ذِرَاعًا، ومن تقرب إلي ذِراعًا، تقربت إليه بَاعًا، وإذا أَقْبَلَ إِلَيَّ يمشي أَقْبَلْتُ إِلَيهِ أُهَرْوِلُ». متفق عليه، وهذا لفظ إحدى روايات مسلم. وروي في الصحيحين: «وأنا معه حِينَ يَذْكُرُنِي» بالنون، وفي هذه الرواية. «حيث» بالثاء وكلاهما صحيح.
[صحيح] - [متفق عليه وها لفظ مسلم]

Ayon kay Abū Hurayrah, malugod si Allāh sa kanya: "Nagsabi si Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan: 'Nagsabi si Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan: Ako ay gaya ng palagay ng lingkod Ko sa Akin at Ako ay kasama niya saanman niya Ako binabanggit.' Sumpa man kay Allāh, talagang si Allāh ay higit na nagagalak sa pagbabalik-loob ng lingkod Niya kaysa sa isa sa inyo na natagpuan nito ang nawawala nito sa disyerto. Ang sinumang magpakalapit sa Akin ng isang dangkal, magpapakalapit Ako sa kanya ng isang siko. Ang sinumang magpakalapit sa Akin ng isang siko, magpapakalapit Ako sa kanya ng isang dipa. Kapag pumunta siya sa Akin na naglalakad, pupunta ako sa kanya na yumayagyag." Napagkaisahan ang katumpakan. Ito ay pananalita ng isa sa mga sanaysay ni Muslim. Nauna nang naipaliwanag ito sa paksa bago nito. Naisanaysay ito sa Dalawang Ṣaḥīḥ: "at Ako ay kasama niya kailanman niya Ako binabanggit." gamit [ang salitang] "kailanman" at sa sanaysay namang ito ay gamit [ang salitang] "saanman". Kapwa ito tumpak.
Tumpak. - Napagkaisahan ang katumpakan.

Ang pagpapaliwanag

Tunay na si Allāh, pagkataas-taas Niya, ay gaya ng palagay ng lingkod Niya sa Kanya. Kaya kung ipinagpapalagay nito Siya na mabuti ay makakamit nito; at kung ipinagpapalagay nito Siya na iba pa roon ay makakamit nito. Nasaad sa Musnad ni Imām Aḥmad mula sa haditn ayon kay Abū Hurayrah, malugod si Allāh sa kanya, ayon sa Sugo ni Allāh, pagpalain siya ni Allāh at pangalagaan, na nagsasabi: "Nagsabi si Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan: Ako ay gaya ng palagay ng lingkod Ko sa Akin. Kung ipinagpapalagay nito Ako na mabuti ay makakamit niya; at kung ipinagpapalagay nito Ako na masama ay makakamit niya. Itinuring ito na tumpak ni Al-Albānīy sa Ṣaḥīḥ Al-Jāmi` (2/795) bilang 4315. Subalit kailan gagandahan ang palagay kay Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan? Gagandahan ang palagay kay Allāh kapag ginawa ang nag-oobliga sa pagtamo ng kabutihang-loob ni Allāh at pag-asa niyon. Gagawin ang mga matuwid na gawain at gagandahan ang palagay na si Allāh, pagkataas-taas Niya, ay tatanggap niyon. Tungkol naman sa pagpapaganda ng akala samantalang hindi naman siya gumagawa [ng matuwid], ito ay bahagi ng gawaing pagmimithi kay Allāh [nang walang kabuluhan]. Ang sinumang nagpasunod sa sarili nito sa pithaya nito at nagmimithi kay Allāh ng mga maling mithiin ay walang magagawa. Tungkol naman sa nagpapaganda ng palagay kay Allāh sa kabila ng pakikipagsabayan sa pagsuway, ito ay pagsisikap ng mga walang magagawa na walang puhunang mababalikan. Sinabi ni Ibnu Al-Qayyim: "Walang duda na ang kagandahan ng palagay ay kalakip lamang ng pagpapakahusay sapagkat ang nagpapakahusay ay nagpapaganda ng palagay nito sa Panginoon nito na gagantihan sa pagpapakahusay nito, na hindi Siya sisira sa pangako Niya, at na tatanggapin Niya ang pagbabalik-loob nito. Ang nagpapakasagwang nagpupumilit sa paggawa ng mga malaking kasalanan, paglabag sa katarungan, at mga pagsalungat, tunay na ang panglaw ng mga pagsuway, ang paglabag sa katarungan, at ang paggawa ng bawal ay humahadlang sa kanya sa kagandahan ng palagay sa Panginoon niya. Tunay na ang aliping tumatakas na lumalabas sa pagtalima sa pinapanginoon niya ay hindi nagmamagandang palagay sa pinapanginoon. Hindi naipagsasama ang panglaw ng pagpapakasagwa at ang pagpapakaganda ng palagay magpakailanman sapagkat tunay na ang nagpapakasagwa ay namamanglaw ayon sa sukat ng pagpapakasagwa niya. Ang pinakamaganda sa mga tao sa palagay sa Panginoon ay ang pinakatumatalima sa kanila sa Kanya. Gaya ng nag sinabi ni Al-Ḥasan Al-Baṣrīy: "Tunay na ang mananampalataya ay nagpakaganda ng palagay sa Panginoon niya kaya pinaganda niya ang gawa. Tunay na ang masamang-loob ay nagpakasagwa ng palagay sa Panginoon niya kaya pinasagwa niya ang gawa..." Pagkatapos ay sinabi niya: "Talagang si Allāh ay higit na natutuwa sa pagbabalik-loob ng lingkod Niya..." Pagkatapos ay binanggit na si Allāh, napakamaluwalhati Niya at pagkataas-taas, ay higit na mapagbigay kaysa sa lingkod Niya. Kaya kapag nagpakalapit ang tao kay Allāh ng isang dangkal, magpapakalabpit si Allāh ng isang siko. Kapag nagpakalapit ito sa Kanya ng isang siko, magpapakalapit Siya rito ng isang dipa. Kung pupunto ito sa Kanya naglalakad, pupunta Siya rito na yumayagyag, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan. Siya ay higit sa pagkamapagbigay at higit na mabilis sa pagtugon kaysa sa lingkod Niya. Ang ḥadīth na ito ay kabilang sa pinapaniwalaan ng mga Alagad ng Sunnah at Pagbubuklod sa katotohanang tunay na ukol kay Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan, ngunit tayo ay hindi nakaaalam kung papaano ang pagyayag na ito at kung papaano ang pagpapakalapit na ito. Ito ay bagay na isinasangguni ang pagiging papaano nito kay Allāh. Hindi ukol sa atin na magsalita tungkol dito ngunit naniniwala tayo sa kahulugan nito at ipinauubaya natin ang pagiging paano nito kay Allāh, kamahal-mahalan Siya at kapita-pitagan. Ang pagiging kasama ni Allāh ukol sa lingkod Niya ay dalawang uri: natatangi na nagbubunsod ng pagtulong at pagsuporta - ito ang nababanggit sa ḥadīth - at pangkalahatan na nagbubunsod ng kaalaman at pagkasaklaw. Ito ay katangiang tunay na naaangkop kay Allāh, pagkataas-taas Niya.