Hadithi: ‘O xhaxhai im, thuaj “la ilahe il-lallah” që me këtë fjalë të ndërmjetësoj për ty tek Allahu!'

عن سَعِيدِ بْنِ الْمُسَيَّبِ، عَنْ أَبِيهِ قَالَ:
لَمَّا حَضَرَتْ أَبَا طَالِبٍ الْوَفَاةُ، جَاءَهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَوَجَدَ عِنْدَهُ أَبَا جَهْلٍ وَعَبْدَ اللهِ بْنَ أَبِي أُمَيَّةَ بْنِ الْمُغِيرَةِ، فَقَالَ: «أَيْ عَمِّ، قُلْ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، كَلِمَةً أُحَاجُّ لَكَ بِهَا عِنْدَ اللهِ»، فَقَالَ أَبُو جَهْلٍ وَعَبْدُ اللهِ بْنُ أَبِي أُمَيَّةَ: أَتَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، فَلَمْ يَزَلْ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَعْرِضُهَا عَلَيْهِ، وَيُعِيدَانِهِ بِتِلْكَ الْمَقَالَةِ، حَتَّى قَالَ أَبُو طَالِبٍ آخِرَ مَا كَلَّمَهُمْ: عَلَى مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، وَأَبَى أَنْ يَقُولَ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: «وَاللهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ مَا لَمْ أُنْهَ عَنْكَ»، فَأَنْزَلَ اللهُ: {مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ} [التوبة: 113]، وَأَنْزَلَ اللهُ فِي أَبِي طَالِبٍ، فَقَالَ لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم: {إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ} [القصص: 56].
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 4772]

Seid ibn Musejebi ka përcjellë nga babai i tij se ka thënë:
“Profeti (paqja qoftë mbi të!) shkoi tek Ebu Talibi kur ai ishte në prag të vdekjes dhe pranë tij gjeti Ebu Xhehlin dhe Abdullah ibn Ebi Umeje ibn Mugiren. Ai i tha: ‘O xhaxhai im, thuaj “la ilahe il-lallah” që me këtë fjalë të ndërmjetësoj për ty tek Allahu!' Menjëherë Ebu Xhehli dhe Abdullah ibn Ebi Umeje i thanë: ‘A do të braktisësh fenë e Abdulmutalibit!’ Profeti (paqja qoftë mbi të!) vazhdoi t’ia parashtronte kërkesën e tij dhe ndërkohë ata të dy vazhdonin t’ia përsërisnin fjalët e tyre, derisa fjalët e fundit që Ebu Talibi u tha atyre ishin se ai i qëndronte fesë së Abdulmutalibit dhe refuzoi të thoshte “la ilahe il-lallah”. Profeti (paqja qoftë mbi të!) tha: ‘Betohem për Allahun se do të vazhdoj të kërkoj falje për ty për sa kohë që nuk më ndalohet ta bëj!' Atëherë Allahu shpalli: “Nuk i takon profetit dhe atyre që kanë besuar që të kërkojnë falje për idhujtarët.” (Teube,113) Allahu shpalli gjithashtu lidhur me Ebu Talibin dhe i tha të dërguarit të Tij: “Ti nuk udhëzon kë të duash, por Allahu është Ai që udhëzon kë të dojë.” (Kasas, 56)
[Ky hadith është sahih] - [Muttefek alejhi] - [Sahihu i Buhariut - 4772]

Shpjegimi

Profeti (paqja qoftë mbi të!) shkoi te xhaxhai i tij në kohën që ai po jepte shpirt dhe i tha: “O xhaxhai im, thuaj “la ilahe il-lallah” që unë të dëshmoj për ty para Allahut për këtë fjalë!" Në këtë çast, Ebu Xhehli dhe Abdullah ibn ebi Umeje thanë: “O Ebu Talib, po e braktis fenë e babait tënd Abdulmutalibit?! (E cila konsistonte në adhurimin e idhujve.) Ata vazhduan t’i flisnin atij, derisa fjalët e tij të fundit që tha ishin se ai i qëndronte fesë së Abdulmutalibit, fesë së politeizmit dhe idhujtarisë. Profeti (paqja qoftë mbi të!) tha: “Unë do të kërkoj falje për ty përderisa Zoti im nuk më ndalon ta bëj." Sakaq, Allahu i Madhëruar shpalli: “Nuk i takon Profetit dhe atyre që kanë besuar që të kërkojnë falje për idhujtarët edhe nëse ata janë të afërm, kur u është bërë e qartë se ata janë nga banorët e Zjarrit.” (Teube,113) Lidhur me Ebu Talibin, u shpall: “Ti nuk udhëzon kë të duash, por Allahu është Ai që udhëzon kë të dojë. Ai e di më mirë se cilët janë të udhëzuarit.” (Kasas,56) Pra, ti nuk e udhëzon dot atë që ti do që të udhëzohet. Ti ke për detyrë vetëm të kumtosh. Allahu është Ai që udhëzon kë të dojë.