ჰადისი: თავის ბიძიას „ბიძია, თქვი ლაა ლილაჰა ილლა ალლაჰ, სიტყვა, რომლითაც დავიცავ შენს მდგომარეობას ალლაჰის წინაშე.“

عن سَعِيدِ بْنِ الْمُسَيَّبِ، عَنْ أَبِيهِ قَالَ:
لَمَّا حَضَرَتْ أَبَا طَالِبٍ الْوَفَاةُ، جَاءَهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَوَجَدَ عِنْدَهُ أَبَا جَهْلٍ وَعَبْدَ اللهِ بْنَ أَبِي أُمَيَّةَ بْنِ الْمُغِيرَةِ، فَقَالَ: «أَيْ عَمِّ، قُلْ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، كَلِمَةً أُحَاجُّ لَكَ بِهَا عِنْدَ اللهِ»، فَقَالَ أَبُو جَهْلٍ وَعَبْدُ اللهِ بْنُ أَبِي أُمَيَّةَ: أَتَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، فَلَمْ يَزَلْ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يَعْرِضُهَا عَلَيْهِ، وَيُعِيدَانِهِ بِتِلْكَ الْمَقَالَةِ، حَتَّى قَالَ أَبُو طَالِبٍ آخِرَ مَا كَلَّمَهُمْ: عَلَى مِلَّةِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ، وَأَبَى أَنْ يَقُولَ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: «وَاللهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ مَا لَمْ أُنْهَ عَنْكَ»، فَأَنْزَلَ اللهُ: {مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ} [التوبة: 113]، وَأَنْزَلَ اللهُ فِي أَبِي طَالِبٍ، فَقَالَ لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم: {إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ} [القصص: 56].
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 4772]

საიდ იბნ ალ-მუსაიიბისგან გადმოცემულია, რომ მისმა მამამ თქვა:
როცა აბუ ტაალიბი სიკვდილის პირას იყო,ალლაჰის შუამავალი ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას მივიდა და ნახა აბუ ჯაფილი და აბდულლაჰ ბნ აბიი უმაია მასთან, და უთხრა მას: თავის ბიძიას „ბიძია, თქვი ლაა ლილაჰა ილლა ალლაჰ, სიტყვა, რომლითაც დავიცავ შენს მდგომარეობას ალლაჰის წინაშე.“ ამაზე აბუ ჯაჰლმა და აბდულლაჰ იბნ აბი უმაიამ უთხრეს: „შენ აპირებ უარის თქმას აბდულმუტალიბის სარწმუნოების» ალლაჰის შუამავალმა ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას განაგრძობდა აბუ ტალიბისთვის ლა ილაჰა ილლალლაჰის შეთავაზებას, ხოლო ისინი იმავე სიტყვებით უპირისპირდებოდნენ. ბოლოს აბუ ტალიბმა თქვა: „აბდულმუტალიბის სარწმუნოებაზე ვარ“ და უარი თქვა ლა ილაჰა ილლალლაჰის თქმაზე. „ალლაჰის სახელით, მუდამ მოვითხოვ შენთვის მიტევებას, სანამ ალლაჰი ამას არ ამიკრძალავს.“ შემდეგ ალლაჰმა გარდამოავლინა აიათი: „არ შეჰფერით წინასწარმეტყველსა და მათ, ვინც ირწმუნა, რომ მიტევება ითხოვონ მრავალღმერთიანებისთვის.»(ათ-თავბა: 113). ასევე გარდმოავლინა ალლაჰმა აიათი აბი ტაალიბზე „ნამდვილად, შენ ვერ წარმართავ ჭეშმარიტი გზთ მათ, ვისაც გინდა, მაგრამ ალლაჰი დაადგენს ჭეშმარიტ გზაზე ინებებს, ვისაც.“ ალ-ყასას 56).
[სანდო (საჰიჰ)] - [შეთანხმებული] - [საჰიჰ ალ-ბუხარი - 4772]

განმარტება

შუამავალი (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) შევიდა თავის ბიძასთან, როცა ის სიკვდილის პირას იყო და უთხრა მას: ო, ბიძაჩემო თქვი ''ლაა ილაჰა ილლა ალლაჰ'', რომლითაც გიშუამდგომლებ ალლაჰთან, ამ დროს აბუ ჯაჰლმა და აბდულაჰ იბნ აბი უმაიამ უთხრეს: "ჰეი, აბუ ტალიბ, შენ მიატოვებ შენი მამის, აბდულ-მუტალიბის, რწმენას?!" ეს იყო კერპების თაყვანისცემა. ისინი განაგრძობდნენ მასთან ლაპარაკს, სანამ მან ბოლო სიტყვებად არ თქვა: "მე ვარ აბდულ-მუტალიბის რწმენაზე", რაც შირქის (მრავალღმერთიანობის) და კერპების თაყვანისცემას გულისხმობდა. ალლაჰის მოციქულმა (ალლაჰის ლოცვა და მშვიდობა მას) თქვა: მე შენთვის მიტევებას ვთხოვ ალლაჰს, სანამ ჩემი ღმერთი არ ამიკრძალავს ამას. ამის შემდეგ გარდმოევლინა უზენაესი ალლაჰის სიტყვები: {არ შეშვენის შუამავალს და იმათაც, ვინც ირწმუნა, პატიება ითხოვონ წარმართებისთვის (მუშრიქ), თუნდაც ახლობელნი იყვნენ, მას შემდეგ, რაც განეცხადათ მათ, რომ სწორედ ისინი არიან ჯოჯოხეთის ბინადრები} [ათ-თავბა: 113] და აბუ ტალიბთან დაკავშირებით გარდმოევლინა უზენაესი ალლაჰის სიტყვები: {ნამდვილად, შენ ვერ დაადგენ სწორ გზაზე მას, ვინც გიყვარს, მაგრამ ალლაჰი დაადგენს სწორ გზაზე, ვისაც სურს, და მან უკეთ იცის, ვინ არის სწორ გზაზე} [ალ-ყასას: 56] ნამდვილად, შენ ვერ წარუძღვები სწორ გზაზე იმას, ვისი სწორ გზაზე მოყვანაც გსრუს. შენი მოვალეობაა მხოლოდ შეგონება, ხოლო ალლაჰი წარუძღვება სწორ გზაზე, ვისაც ისურვებს.