Хадис: Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, на неговата сеџда изговараше: „Аллахумме-гфир ли зенби куллеху: диккаху ве џиллеху, ве еввелеху ве ахиреху, ве ʿаланијетеху ве сирреху. (Аллаху мој, прости ми ги сите мои гревови – малите и големите, и првите и последните, и јавните и скриените!)“

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه:
أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يَقُولُ فِي سُجُودِهِ: «اللهُمَّ اغْفِرْ لِي ذَنْبِي كُلَّهُ دِقَّهُ، وَجِلَّهُ، وَأَوَّلَهُ وَآخِرَهُ وَعَلَانِيَتَهُ وَسِرَّهُ».
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم: 483]

Ебу Хурејре, Аллах нека е задоволен со него, раскажува дека
Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, на неговата сеџда изговараше: „Аллахумме-гфир ли зенби куллеху: диккаху ве џиллеху, ве еввелеху ве ахиреху, ве ʿаланијетеху ве сирреху. (Аллаху мој, прости ми ги сите мои гревови – малите и големите, и првите и последните, и јавните и скриените!)“
[صحيح] - [رواه مسلم] - [صحيح مسلم - 483]

Објаснување

Веровесникот, салаллаху алејхи ве селем, правел дова додека бил ничкум на сеџда со следниве зборови: „Аллаху мој, прости ми ги сите мои гревови“ – значи: покриј ги и заштити ме од нивните последици, така што ќе ми простиш, ќе ми преминеш и нема да ме казниш. „Сите“ – односно: – „малите“: ситните и незначителните, – „големите“: сериозните и многубројните, – „првите“: најрано сторените, – „последните“: најновите, – „јавните и скриените“: сѐ, вклучувајќи го и она што го знам и што не го знам, и она што само Ти го знаеш.

من فوائد الحديث

1. Ибн ел-Кајим рекол: „Барањето прошка за гревовите – малите и големите, ситните и крупните, првите и последните, и тајните и јавните – претставува севкупно и сеопфатно обраќање, со кое покајанието ги опфаќа и гревовите што човекот ги знае, и оние кои не ги знае.“
2. Се вели дека зборот „малите“ е ставен пред „големите“, затоа што молителот се издигнува степен по степен во своето барање. Друга причина е и затоа што големите гревови често произлегуваат од постојаното потценување на малите и небрежноста кон нив – па тие да се како средство што водат до поголемите гревови. А секое средство заслужува да се спомне прво, за да се потврди и за да се отстрани.
3. Во овие зборови се огледа искрената понизност кон Возвишениот Аллах, како и упатување молба за прошка за секој грев – без разлика дали е мал или голем.
4. Ен-Невави вели: „Овој хадис е доказ за препорачаноста довата да се потврдува и збогатува со повеќе изрази – дури и кога некои од нив по смисла би биле доволни самостојно.“