Hadith: “ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ បុគ្គលណាយកអ្នកមានជំនឿ និងកោតខ្លាចយើង(វ៉ើលីអល់ឡោះ)ធ្វើជាសត្រូវ យើងនឹងប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយជននោះ។ ខ្ញុំបម្រើរបស់យើងមិនបានធ្វើអ្វីមួយដើម្បីឲ្យខ្លួនគេកាន់តែខិតជិតមកចំពោះយើង និងធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្ត ជាង(ការអនុវត្ត)អ្វីដែលយើងបានដាក់ជាកាតព្វកិច្ចទៅចំពោះគេឡើយ។
عَنْ أَبِي هُرَيْرَة رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«إنَّ اللَّهَ تَعَالَى قَالَ: مَنْ عَادَى لِي وَلِيًّا فَقْد آذَنْتُهُ بِالحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبْدِي بِشَيْءٍ أَحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ، وما يَزَالُ عَبْدِي يَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ، وَبَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ، وَيَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلَهُ الَّتِي يَمْشِي بِهَا، وَإِنْ سَأَلَنِي لَأُعْطِيَنَّهُ، وَلَئِنْ اسْتَعَاذَنِي لَأُعِيذَنَّهُ».
[صحيح] - [رواه البخاري] - [الأربعون النووية: 38]
المزيــد ...
អំពី អាពូហ៊ូរ៉យរ៉ោះ رضي الله عنه បាននិយាយថា៖ រ៉ស៊ូលុលឡោះ ﷺ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖
“ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ បុគ្គលណាយកអ្នកមានជំនឿ និងកោតខ្លាចយើង(វ៉ើលីអល់ឡោះ)ធ្វើជាសត្រូវ យើងនឹងប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយជននោះ។ ខ្ញុំបម្រើរបស់យើងមិនបានធ្វើអ្វីមួយដើម្បីឲ្យខ្លួនគេកាន់តែខិតជិតមកចំពោះយើង និងធ្វើឲ្យយើងពេញចិត្ត ជាង(ការអនុវត្ត)អ្វីដែលយើងបានដាក់ជាកាតព្វកិច្ចទៅចំពោះគេឡើយ។ ហើយខ្ញុំបម្រើរបស់យើងនៅតែធ្វើទង្វើល្អដោយស្ម័គ្រចិត្ត(ប្រការស៊ូណិត)មកចំពោះយើងជានិច្ច រហូតដល់យើងពេញចិត្តចំពោះគេ។ កាលណាយើងពេញចិត្តចំពោះគេហើយ យើងនឹងថែរក្សាគេមិនឲ្យស្តាប់ឮ មិនឲ្យមើលឃើញ មិនឲ្យប៉ះពាល់អ្វីដែលច្បាប់មិនអនុញ្ញាត និងមិនឲ្យគេដើរទៅកន្លែងណាដែលច្បាប់មិនអនុញ្ញាតនោះឡើយ។ ប្រសិនបើគេសុំអ្វីមួយពីយើង យើងប្រាកដជានឹងផ្តល់ឲ្យគេ។ ហើយប្រសិនបើគេសុំឲ្យយើងបញ្ចៀសអ្វីមួយពីគេ យើងប្រាកដជានឹងបញ្ចៀសប្រការនោះពីគេជាមិនខាន”។
-
ណាពី ﷺ លោកបានរាយការណ៍នៅក្នុងហាទីស្ហគុទស៊ីយ៍មួយថា ពិតប្រាកដណាស់ អល់ឡោះជាម្ចាស់ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ ជនណាដែលបង្កទុក្ខទោសដល់នរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលមានជំនឿនិងកោតខ្លាចមកចំពោះយើង(វ៉ើលីអល់ឡោះ) ហើយធ្វើឱ្យរូបគេខឹង និងស្អប់ជននោះ នោះយើងប្រាកដជានឹងប្រកាសភាពជាសត្រូវជាមួយនឹងជននោះ។ វ៉ើលីរបស់អល់ឡោះ៖ គឺជាអ្នកដែលមានជំនឿ និងកោតខ្លាចអល់ឡោះ ហើយកម្រិតនៃភាពជាវ៉ើលីរបស់អល់ឡោះ គឺអាស្រ័យទៅលើកម្រិតនៃជំនឿ និងការកោតខ្លាចរបស់ជននោះ។ គ្មានកិច្ចការណាមួយដែលជនមូស្លីមប្រតិបត្តិវាដើម្បីបញ្ជិតខ្លួនរបស់គេទៅកាន់អល់ឡោះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ពេញចិត្ត ជាងការដែលគេអនុវត្តនូវកាតព្វកិច្ចដែលទ្រង់បានដាក់ និងតម្រូវឲ្យធ្វើនោះឡើយ ដូចជាការប្រព្រឹត្តនូវអំពើល្អ និងបោះបង់នូវអំពើអាក្រក់។ ហើយជនមូស្លីមនៅតែបន្តព្យាយាមបញ្ជិតខ្លួនទៅកាន់អល់ឡោះជាម្ចាស់តាមរយៈទង្វើស្ម័គ្រចិត្ត(ប្រការស៊ូណិត)បន្ថែមពីលើទង្វើដែលជាកាតព្វកិច្ច(ប្រការហ្វើរទូ) រហូតដល់រូបគេទទួលបាននូវក្តីស្រឡាញ់ពីអល់ឡោះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលអល់ឡោះស្រឡាញ់រូបគេ នោះអល់ឡោះជាម្ចាស់នឹងបង្ហាញផ្លូវត្រឹមត្រូវដល់គេចំពោះអវយវៈទាំងបួននេះ៖ បង្ហាញផ្លូវត្រឹមត្រូវដល់គេក្នុងការស្តាប់ ដោយគេនឹងមិនស្តាប់អ្វីក្រៅពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យអល់ឡោះពេញចិត្តឡើយ។ បង្ហាញផ្លូវត្រឹមត្រូវដល់គេក្នុងការមើល ដោយគេនឹងមិនមើលអ្វីក្រៅពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យអល់ឡោះស្រឡាញ់និងពេញចិត្តឡើយ។ បង្ហាញផ្លូវត្រឹមត្រូវដល់គេក្នុងការប្រើដៃ ដោយគេនឹងមិនយកដៃរបស់ខ្លួនធ្វើអ្វីក្រៅពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យអល់ឡោះពេញចិត្តឡើយ។ បង្ហាញផ្លូវត្រឹមត្រូវដល់គេក្នុងការដើរ ដោយគេនឹងមិនដើរទៅកាន់កន្លែងណាក្រៅពីកន្លែងដែលធ្វើឲ្យអល់ឡោះពេញចិត្តនោះឡើយ ហើយមិនដើរទៅកាន់កន្លែងណាក្រៅពីកន្លែងដែលមានប្រការល្អនៅទីនោះនោះដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ប្រសិនបើគេសុំអ្វីមួយពីអល់ឡោះ នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យគេនូវអ្វីដែលគេបានសុំ ហើយរូបគេនឹងក្លាយជាអ្នកដែលត្រូវបានគេឆ្លើយតបចំពោះការបួងសួង។ ហើយប្រសិនបើគេសុំឲ្យអល់ឡោះបញ្ចៀសពីប្រការអ្វីមួយ និងជ្រកកោនទៅកាន់ទ្រង់ដើម្បីស្វែងរកការការពារពីទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងការពាររូបគេពីអ្វីដែលគេខ្លាច។