حديث: به راستی الله متعال فرموده اند: هر که با دوستِ من دشمنی کند، او را به جنگ خود فراخوانده‌ام، و بنده‌ام به چیزی به من تقرّب نمی‌جوید که نزد من محبوب‌تر از آنچه بر او واجب گردانیده‌ام باشد

عَنْ أَبِي هُرَيْرَة رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«إنَّ اللَّهَ تَعَالَى قَالَ: مَنْ عَادَى لِي وَلِيًّا فَقْد آذَنْتُهُ بِالحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبْدِي بِشَيْءٍ أَحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ، وما يَزَالُ عَبْدِي يَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ، وَبَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ، وَيَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلَهُ الَّتِي يَمْشِي بِهَا، وَإِنْ سَأَلَنِي لَأُعْطِيَنَّهُ، وَلَئِنْ اسْتَعَاذَنِي لَأُعِيذَنَّهُ».
[صحيح] - [رواه البخاري] - [الأربعون النووية: 38]

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
«به راستی الله متعال فرموده اند: هر که با دوستِ من دشمنی کند، او را به جنگ خود فراخوانده‌ام، و بنده‌ام به چیزی به من تقرّب نمی‌جوید که نزد من محبوب‌تر از آنچه بر او واجب گردانیده‌ام باشد. و بنده‌ام همواره با نوافل به من تقرّب می‌جوید تا دوستش دارم، و چون دوستش داشتم، گوشِ او می‌شوم که با آن می‌شنود، و چشمِ او که با آن می‌بیند، و دستِ او که با آن می‌گیرد، و پایش که با آن راه می‌رود، و اگر از من درخواست کند قطعاً به او عطا می‌کنم، و اگر به من پناه آورد قطعاً پناهش می‌دهم».
[صحیح] - [بخاری روایت کرده]

توضیح

پیامبر صلى الله عليه وسلم در این حدیث قدسی فرموده است که الله عزوجل فرموده اند: هر که به دوست از دوستانم آزار رساند و خشمگینش سازد و دشمنی کند، قطعاً او را آگاه کرده‌ام و اعلان دشمنی نموده‌ام. ولی: مؤمن پرهیزگار است، و به اندازه‌ای که بنده از ایمان و تقوا برخوردار باشد، به همان اندازه بهره‌اش از ولایت الله است، و هیچ چیزی که بنده‌مسلمان به آن به سوی پروردگارش تقرّب جوید، نزد الله محبوب‌تر از آنچه بر او واجب و فرض گردانیده — از انجام طاعات و ترک محرمات — نیست، و بنده‌مسلمان همواره با نوافل همراه با فرایض به سوی پروردگارش تقرّب می‌جوید تا اینکه محبت الله را به دست آورد، و زمانی که الله او را دوست بدارد، الله او را در این چهار عضو تأیید و توفیق می‌بخشد: در شنوایی‌اش تأییدش کند، پس جز آنچه الله راضی است نمی‌شنود. و او را در بینایی‌اش توفیق می‌دهد، پس نگاه نمی کند جز به آنچه که الله متعال نگاه کردن به آن را دوست دارد و می پسندد. و دستان او را توفیق می‌دهد، پس با دستانش جز آنچه باعث خشنودی الله است را انجام نمی‌دهد. و به پاهایش توفیق می‌دهد، بنابراین نمی‌رود جز به سمت آنچه الله می‌پسندد، و تلاش نمی‌کند مگر در آنچه که خیر نهفته باشد. و با این، اگر از الله چیزی بخواهد برایش عطا می‌کند، بنابر این مجاب الدعا می‌شود، و اگر به الله پناه ببرد او را پناه می دهد و از آنچه می‌ترسد در امان می‌دارد.