بروز رسانی: خدای متعال فرمود: هر کس با دوستی از دوستان من دشمنی کند، با او اعلان جنگ می‌نمایم. هیچ چیز نزد من برای تقرّب بنده‌ام محبوب‌تر از انجام واجباتی نیست که بر او فرض کرده‌ام

عَنْ أَبِي هُرَيْرَة رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«إنَّ اللَّهَ تَعَالَى قَالَ: مَنْ عَادَى لِي وَلِيًّا فَقْد آذَنْتُهُ بِالحَرْبِ، وَمَا تَقَرَّبَ إلَيَّ عَبْدِي بِشَيْءٍ أَحَبَّ إلَيَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَيْهِ، وما يَزَالُ عَبْدِي يَتَقَرَّبُ إلَيَّ بِالنَّوَافِلِ حَتَّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ كُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِي يَسْمَعُ بِهِ، وَبَصَرَهُ الَّذِي يُبْصِرُ بِهِ، وَيَدَهُ الَّتِي يَبْطِشُ بِهَا، وَرِجْلَهُ الَّتِي يَمْشِي بِهَا، وَإِنْ سَأَلَنِي لَأُعْطِيَنَّهُ، وَلَئِنْ اسْتَعَاذَنِي لَأُعِيذَنَّهُ».
[صحيح] - [رواه البخاري] - [الأربعون النووية: 38]

از ابوهريره رضی‌الله‌عنه روایت است که گفت: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم فرمود:
«خدای متعال فرمود: هر کس با دوستی از دوستان من دشمنی کند، با او اعلان جنگ می‌نمایم. هیچ چیز نزد من برای تقرّب بنده‌ام محبوب‌تر از انجام واجباتی نیست که بر او فرض کرده‌ام. و بنده‌ام همواره با انجام مستحبات به من نزدیک می‌شود تا آنجا که او را دوست بدارم. پس چون او را دوست بدارم، گوش او می‌شوم که با آن می‌شنود، و چشم او می‌شوم که با آن می‌بیند، و دست او می‌شوم که با آن می‌گیرد، و پای او می‌شوم که با آن راه می‌رود. اگر از من چیزی بخواهد، حتماً به او عطا می‌کنم، و اگر به من پناه آورد، بی‌گمان پناهش می‌دهم.»
[صحیح است] - [به روایت بخاری] - [الأربعون النووية - 38]

شرح

پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وسلم در حدیث قدسی خبر داد که خداوند عزّوجل فرمود: هر کس یکی از دوستان مرا بیازارد، او را خشمگین سازد و دشمن بدارد، من به او اعلان کرده‌ام که آشکارا با او دشمنی خواهم داشت. وَلیّ همان مؤمن پرهیزکار است، و به اندازه‌ای که بنده بهره‌ای از ایمان و تقوا دارد، سهم او از ولایت خدا خواهد بود. هیچ چیز نزد پروردگار برای نزدیک شدن مسلمان به او محبوب‌تر از انجام واجباتی که بر او فرض کرده و ترک محرمات نیست. و مسلمان همواره همراه با انجام فرائض، با نوافل به پروردگار خود نزدیک می‌شود تا آنکه محبت خدا را به دست آورد. پس هنگامی که خدا او را دوست بدارد، خداوند در این چهار عضو او را یاری و هدایت می‌کند: خداوند گوش او را هدایت می‌کند، پس چیزی نمی‌شنود مگر آنچه مایه خشنودی خداست. و خداوند بینایی او را هدایت می‌کند، به گونه‌ای که جز به آنچه خدا دوست دارد و به آن راضی است نگاه نمی‌کند. و خداوند دست او را هدایت می‌کند، پس با دست خود کاری جز آنچه خشنودی خدا در آن است انجام نمی‌دهد. و خداوند قدم‌هایش را هدایت می‌کند، پس جز به سوی آنچه خشنودی خدا در آن است گام برنمی‌دارد و جز در راه خیر و نیکی حرکت نمی‌کند. و با این همه، هرگاه از خدا چیزی بخواهد، خداوند آن را به او عطا می‌کند و دعایش را اجابت می‌نماید؛ و اگر به خدا پناه آورد و از او حفاظت طلبد، خداوند سبحان او را پناه داده و از آنچه بیم دارد، او را حفظ می‌کند.

از نکات این حدیث

1. این حدیث را پیامبر ـ صلی الله علیه وسلم ـ از پروردگارش روایت کرده است که آن را حدیث قدسی یا حدیث الهی گویند؛ حدیثی است که لفظ و معنایش از جانب الله است، اما ویژگی‌های مخصوص قرآن را ندارد از جمله آنکه خواندن لفظش مانند قرآن عبادت نیست و برای خواندنش طهارت لازم نیست و تحدی و اعجاز قرآن و سایر امتیازات قرآن را ندارد.
2. نهی از آزار رساندن به دوستان الله و ترغیب به محبت آنان و اعتراف به فضیلت‌شان.
3. امر به دشمنی با دشمنان الله و تحریم دوستی با آنان.
4. کسی که مدعی دوستی و ولایت الله شود اما از شرع او پیروی نکند، در ادعایش دروغگو است.
5. ولایت الهی با انجام واجبات و ترک حرام‌ها به دست می‌آید.
6. از جملهٔ اسباب کسب محبت الله و اجابت دعاها، انجام نوافل پس از به جا آوردن واجبات و ترک حرام‌هاست.
7. این حدیث نشان دهندهٔ شرف و برتری اولیاء الله و بلندی جایگاه آنان است.