Хадис: „Од убавината на исламот – верата на еден човек, е да го остави она што не го засега.“

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«مِنْ حُسْنِ إِسْلَامِ المَرْءِ تَرْكُهُ مَا لَا يَعْنِيهِ».
[قال النووي: حديث حسن] - [رواه الترمذي وغيره] - [الأربعون النووية: 12]

Ебу Хурејре, Аллах нека е задоволен со него, пренесува дека Аллаховиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, рекол:
„Од убавината на исламот – верата на еден човек, е да го остави она што не го засега.“
-

Објаснување

Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, појаснил дека дел од совршенството на убавината на исламот на муслиманот и од потполноста на неговиот иман е оддалечувањето од она што не го засега, не го допира, не го интересира и не му носи корист – било тоа да се зборови или дела, или пак нешта што не се однесуваат на него, во верата или во дуњалукот. Причината е дека занимавањето со она што не е негова работа може да го одврати од она што навистина го засега, или да го одведе кон нешто што е должен да го избегнува. Навистина, човекот ќе биде одговорен за своите дела на Судниот ден.

من فوائد الحديث

1. Луѓето се разликуваат според степените на исламот, а тој се зголемува со убавината на одредени дела.
2. Оставањето на празни и непотребни зборови и дела е доказ за совршеноста на исламот кај човекот.
3. Исламот нè поттикнува да се занимаваме со она што навистина нè засега од работите на верата и овој свет. Ако од убавината на исламот е тоа човекот го остава она што не го засега, тогаш од неговата убавина е исто така да се занимава со она што навистина го засега.
4. Ибн Кајим, рахимехуллах, рекол: „Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, ја сумирал целата воздржаност во една реченица: ,Од убавината на исламот на еден човек е да го остави она што не го засега.‘ Тоа го опфаќа оставањето на сèто она што не го засега, од зборови, погледи, слушање, дејствување, одење, размислување и сите надворешни и внатрешни движења. Тоа е една исцрпна и целосна дефиниција за воздржаноста.“
5. Ибн Реџеб рекол: „Овој хадис се смета за основа од основите на едебот (исламското однесување).“
6. Поттик за стекнување знаење, бидејќи преку него човекот го осознава она што го засега од она што не го засега.
7. Наредбата на добро и одвраќање од злото и насихатот (искрениот совет), бидејќи човекот со сето тоа е задолжен.
8. Во поширока смисла, хадисот упатува и на оддалечување од она што не го засега од она што Аллах го забранил и од она што Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, го мразел. Исто така, и од работи што не му се потребни во поглед на Ахиретот – како истражување на тајните од гајбот или деталите за мудростите во создавањето и верските прописи. Во ова спаѓа и поставувањето или истражувањето на замислени и претпоставени прашања кои никогаш не се случиле, ретко се случуваат или воопшто не може да се замисли нивното случување.