Ҳадис: Аз (ҷумлаи) зебоии исломи шахс он аст, ки он чиро бар вай фоида надорад, тарк намояд

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«مِنْ حُسْنِ إِسْلَامِ المَرْءِ تَرْكُهُ مَا لَا يَعْنِيهِ».
[قال النووي: حديث حسن] - [رواه الترمذي وغيره] - [الأربعون النووية: 12]

Аз Абуҳурайра (разияллоҳу анҳу) ривоят аст, ки Паёмбар (Саллалоҳу алайҳи ва саллам) фармуданд:
"Аз (ҷумлаи) зебоии исломи шахс он аст, ки он чиро бар вай фоида надорад, тарк намояд".
-

Шарҳ

Паёмбар (Саллаллоҳу алайҳи ва саллам) баён намуданд, ки камоли зебоии Ислом ва камоли имони мусалмон дар он аст, ки инсон аз он чизҳое, ки ба ӯ дахл надорад, ба ӯ тааллуқ надорад ва барои ӯ фоидае надорад, чи аз суханҳо ва чи аз амалҳо дурӣ ҷӯяд. Зиёда аз ин, машғул шудан ба чизҳое, ки ба инсон дахл надоранд, метавонанд ӯро аз корҳои муҳим маҳрум кунанд, ё ӯро ба чизҳое расонанд, ки бояд аз онҳо парҳез кунад. Инсон рӯзи қиёмат барои амалаш посухгӯ аст.

Аз фоидаҳои ҳадис

1. Одамон дар Ислом бо ҳам тафовут доранд ва ҳамоно Ислом бо баъзе амалҳо некутар мегардад.
2. Дурӣ кардан аз суҳбатҳои беҳуда ва ёвагӯӣ ва амалҳои ғайризарурӣ нишонаи камоли исломи шахс аст.
3. Тарғиб ба ин ки инсон бояд ба корҳои марбут ба дин ва дунёаш машғул бошад. Агар аз зебоии исломи шахс дур буданаш аз он чизҳое, ки ба ӯ дахл надорад, бошад, пас, машғул шуданаш ба он чизҳое, ки ба ӯ дахл доранд, низ аз камол ва зебоии ислом ӯст.
4. Ибн Қайим (раҳимаҳуллоҳ) гуфт: Паёмбар (Саллаллоҳу алайҳи ва саллам) тамоми парҳезгориро дар як ҷумла ҷамъ карда гуфтаст: "Аз хубии исломи шахс он аст, ки он чиро, ки бар вай фоида надорад, тарк намояд". Ин ҷумла ҳама гуна дасткашӣ аз ҳар гуна гуфтугӯ, нигариш, гӯш кардан, даст дароз кардан, роҳ рафтан, андешидан ва дигар ҳаракатҳои зоҳирӣ ва ботинии баданро, фаро мегирад ва ин сухан дармонгар дар боби парҳезгорӣ аст.
5. Ибн Раҷаб гуфт: Ин ҳадис яке аз асосҳои адаб аст.
6. Ташвиқ ба илмомӯзӣ, зеро ба воситаи он инсон мефаҳмад, ки чӣ чиз ба ӯ зарур аст ва чӣ чиз на.
7. Амр ба маъруф ва наҳйи аз мункар ва насиҳат. Инҳо аз корҳое ҳастанд, ки ба инсон марбут ҳастанд, зеро ӯ дар ин маврид ба он маъмур шуда аст.
8. Дар доираи маънои умумии ҳадис ворид мешавад: Дурӣ кардан аз он чизе, ки ба инсон марбут нест, аз он чизҳое, ки Худо ҳаром гардонидааст ва Паёмбар (Саллаллоҳу алайҳи ва саллам) нописанд донистааст. Инчунин дурӣ кардан аз он чизҳое, ки ба умури охират, мисли ҳақиқатҳои ғайбӣ ва тафсилоти ҳукм дар офариниш ва фармон дахл доранд ва ӯ ба он ниёз надорад. Масалан, пурсидан ва кунҷкобӣ кардан дар масъалаҳои муқаддар ва эҳтимолӣ, ки ҳанӯз рух надодааст ё кам рӯй медиҳад, ё ҳатто воқеъ шуданашро тасаввур карда намешавад.