Хадис: забранил да се дава завет и рекол: „Тој не носи никакво добро, со него само се извлекува нешто од скржавецот.“

عَنِ ابْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما:
عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّهُ نَهَى عَنِ النَّذْرِ، وَقَالَ: «إِنَّهُ لَا يَأْتِي بِخَيْرٍ، وَإِنَّمَا يُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ الْبَخِيلِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1639]

Ибн Омер, Аллах нека е задоволен со него, пренесува дека
Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, забранил да се дава завет и рекол: „Тој не носи никакво добро, со него само се извлекува нешто од скржавецот.“
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم - 1639]

Објаснување

Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, забранил да се дава завет, односно човекот да се обврзе на нешто што шеријатот не му го наредил. Тој рекол дека заветот ниту носи корист, ниту нешто одложува, туку само се извлекува нешто од скржавецот, кој не прави ништо повеќе од она што му е задолжително. Заветот не може да донесе нешто што веќе не му било одредено.

من فوائد الحديث

1. Давањето завет не е пропишано во шеријатот, но ако некој го даде, должен е да го исполни, сè додека тоа не е грев.
2. Причината за забраната е што заветот не носи никакво добро, бидејќи не може да го промени она што Аллах веќе го одредил. Покрај тоа, може да доведе до погрешно уверување дека остварувањето на некоја желба било резултат на заветот, а Аллах е возвишен и чист од такви нешта.
3. Куртуби рекол: „Оваа забрана се однесува на случаите кога некој вели: ,Ако Аллах го излечи мојот болен, ќе дадам садака во одреден износ.‘ Ова е забрането затоа што тој го условил правењето на добро дело со исполнување на некоја лична желба, што покажува дека неговата намера не била искрено приближување кон Аллах, туку добивање некаква противуслуга. Ова станува јасно од тоа што, ако неговиот болен не оздрави, тој не би ја дал садаката, што е одлика на скржавецот, кој не дава ништо од својот имот доколку не очекува некаква непосредна корист, која најчесто ја надминува вредноста на тоа што го дал.“