حديث: نهی کرده و فرمودند: «نذر هيچ خيری برای انسان ندارد (و تقدير را تغيير نمی دهد) و تنها به وسيله ی آن چيزی از دست بخيل بيرون می آيد

عَنِ ابْنِ عُمَرَ رضي الله عنهما:
عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَنَّهُ نَهَى عَنِ النَّذْرِ، وَقَالَ: «إِنَّهُ لَا يَأْتِي بِخَيْرٍ، وَإِنَّمَا يُسْتَخْرَجُ بِهِ مِنَ الْبَخِيلِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1639]

از ابن عمر رضی الله عنهما روایت است که:
رسول الله صلی الله علیه وسلم از نذر نهی کرده و فرمودند: «نذر هيچ خيری برای انسان ندارد (و تقدير را تغيير نمی دهد) و تنها به وسيله ی آن چيزی از دست بخيل بيرون می آيد».
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح مسلم - 1639]

توضیح

رسول الله صلی الله علیه وسلم از نذر نهی كرده است، بخاطريكه انسان چیزی را بالاى خود واجب مى نماید که شرع او را به آن ملزم ننموده است، و فرمودند: نذر هيچ چیزی را پيش وپس ساخته نمى تواند، مگر این كه به وسيله ی آن چيزی از دست بخيلی را بيرون می آيد که تنها امور واجب را ادا می نماید، و این که نذر چيزى را كه براى او مقدّر نشده به ارمغان نمى آورد.

از فوائد حدیث

1. نذر مشروع نمی باشد، ولی اگر نذر کرد باید به آن وفا کند در صورت که گناه نباشد.
2. علت نهی این است (که خیر را به همراه ندارد)؛ زیرا چیزی از تقدیر الهی را رد نمی کند؛ به طوری که نذر کننده گمان نکند که برآورده شدن خواسته اش به علت نذر بوده است، و الله متعال از آن بی نیاز است.
3. قرطبی می گوید: محل نهی این است که مثلاً گفته شود: اگر الله مریض مرا شفا دهد، من چنان صدقه می کنم، دلیل کراهیت اینست که عمل تقرب را منوط به تحقق مذکور نموده است، و ظاهر گردید که قصد تقرب به الله متعال را نداشته است، بلکه در آن راه جبران را در پیش گرفته است، و به این شکل آن را واضح می سازد که اگر بیمارش شفایاب نشد صدقه نمی دهد، چیزی که آن را به شفایابی وابسته نموده بود، و این است حالت ووضعیت بخیل، چون او از مال خود چیزی را صدقه نمی دهد مگر در مقابل عوض عاجل که معمولا از چیزی که صدقه می دهد بیشتر می باشد.