عَنْ سَهْلُ بْنُ سَعْدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ يَوْمَ خَيْبَرَ:
«لَأُعْطِيَنَّ هَذِهِ الرَّايَةَ غَدًا رَجُلًا يَفْتَحُ اللَّهُ عَلَى يَدَيْهِ، يُحِبُّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيُحِبُّهُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ»، قَالَ: فَبَاتَ النَّاسُ يَدُوكُونَ لَيْلَتَهُمْ أَيُّهُمْ يُعْطَاهَا، فَلَمَّا أَصْبَحَ النَّاسُ غَدَوْا عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كُلُّهُمْ يَرْجُو أَنْ يُعْطَاهَا، فَقَالَ: «أَيْنَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ؟» فَقِيلَ: هُوَ يَا رَسُولَ اللَّهِ يَشْتَكِي عَيْنَيْهِ، قَالَ: «فَأَرْسِلُوا إِلَيْهِ»، فَأُتِيَ بِهِ فَبَصَقَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي عَيْنَيْهِ وَدَعَا لَهُ، فَبَرَأَ حَتَّى كَأَنْ لَمْ يَكُنْ بِهِ وَجَعٌ، فَأَعْطَاهُ الرَّايَةَ، فَقَالَ عَلِيٌّ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، أُقَاتِلُهُمْ حَتَّى يَكُونُوا مِثْلَنَا؟ فَقَالَ: «انْفُذْ عَلَى رِسْلِكَ حَتَّى تَنْزِلَ بِسَاحَتِهِمْ، ثُمَّ ادْعُهُمْ إِلَى الإِسْلاَمِ، وَأَخْبِرْهُمْ بِمَا يَجِبُ عَلَيْهِمْ مِنْ حَقِّ اللَّهِ فِيهِ، فَوَاللَّهِ لَأَنْ يَهْدِيَ اللَّهُ بِكَ رَجُلًا وَاحِدًا، خَيْرٌ لَكَ مِنْ أَنْ يَكُونَ لَكَ حُمْرُ النَّعَمِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري: 4210]
المزيــد ...
ਸਹਲ ਬਿਨ ਸਅਦ (ਰਜ਼ੀਅੱਲਾਹੁ ਅੰਹੁ) ਤੋਂ ਰਿਵਾਇਤ ਹੈ ਕਿ ਰਸੂਲੁੱਲਾਹ (ਸੱਲੱਲਾਹੁ ਅਲੈਹਿ ਵ ਸੱਲਮ) ਨੇ ਖੈਬਰ ਦੇ ਦਿਨ ਫਰਮਾਇਆ:
ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਇਸ ਝੰਡੇ ਨੂੰ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਦੇਵਾਂਗਾ ਜੋ ਅੱਲਾਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਫਤਿਹ ਕਰਵਾਏਗਾ, ਜੋ ਅੱਲਾਹ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਅੱਲਾਹ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਰਸੂਲ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਰਾਤ ਭਰ ਸੋਚਦੇ ਰਹੇ ਕਿ ਇਹ ਝੰਡਾ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ। ਜਦ ਸਵੇਰੇ ਲੋਕ ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ਕੋਲ ਆਏ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਇਹ ਉਮੀਦ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਇਹ ਝੰਡਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।ਫਿਰ ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਅਲੀ ਬਨ ਅਬੀ ਤਾਲਿਬ ਕਿੱਥੇ ਹਨ?" ਕਿਹਾ ਗਿਆ: "ਹਾਂ, ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।" ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਓ।ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਿਆਇਆ ਗਿਆ, ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਆਪਣੀ ਥੁੰਕ ਅਲੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਲਗਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਲਈ ਦੋਆ ਕੀਤੀ, ਫਿਰ ਅਲੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦਰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਫਿਰ ਝੰਡਾ ਅਲੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਅਲੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: "ਹੇ ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ, ਕੀ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਲੜਾਂ ਜਦ ਤੱਕ ਉਹ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਨਾ ਹੋ ਜਾਣ?"
ਰਸੂਲ ਅੱਲਾਹ ਨੇ ਕਿਹਾ: "ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਸੈਨਿਕਾਂ ਨਾਲ ਅੱਗੇ ਵਧ ਅਤੇ ਜਦ ਤੱਕ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾ, ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਤੇ ਦਾਅਤ ਦੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕਿ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਹੱਕ ਕੀ ਹਨ। ਸਚਮੁੱਚ, ਜੇ ਅੱਲਾਹ ਤੇਰੇ ਰਾਹੀਂ ਇੱਕ ਵੀ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਹਿਦਾਇਤ ਦੇਵੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਉੱਟਾਂ ਦੇ ਹੋਣ ਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇਗਾ।"
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح البخاري - 4210]
ਨਬੀ (ਸੱਲੱਲਾਹੁ ਅਲੈਹਿ ਵ ਸੱਲਮ) ਨੇ ਸਹਾਬਿਆਂ ਨੂੰ ਸੁਚੇਤ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੋਹਰੀ ਖੈਬਰ ਦੀ ਯਹੂਦੀ ਫੌਜਾਂ 'ਤੇ ਕੱਲ੍ਹ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੀ ਜਿੱਤ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਹ ਜਿੱਤ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਹੋਵੇਗੀ ਜਿਸਨੂੰ ਰਾਯਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ — ਉਹ ਝੰਡਾ ਜੋ ਫੌਜ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਖਾਸ ਖ਼ਾਸੀਅਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅੱਲਾਹ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਰਸੂਲ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਅੱਲਾਹ ਤੇ ਰਸੂਲ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵੱਡੇ ਸ਼ਰਫ ਦੀ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਸਹਾਬਾ ਨੇ ਰਾਤ ਭਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਇਹੀ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਨੂੰ ਇਹ ਝੰਡਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ? ਜਦੋਂ ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਸਹਾਬਾ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺ ਦੀ ਖਿਦਮਤ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ, ਹਰ ਕੋਈ ਇਹ ਉਮੀਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਵੱਡਾ ਸ਼ਰਫ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲੇ।
ਤਦ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺ ਨੇ ਹਜ਼ਰਤ ਅਲੀ ਬਿਨ ਅਬੀ ਤਾਲਿਬ (ਰਜ਼ੀਅੱਲਾਹੁ ਅਨਹੁ) ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ।
ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਅਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਤਕਲੀਫ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਵਿੱਚ ਮੁਬਤਲਾ ਹੈ)।
ਤਾਂ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺ ਨੇ ਅਲੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਭੇਜਿਆ। ਉਹ ਅਲੀ ਨੂੰ ਲਿਆਏ। ਨਬੀ ਅਕਰਮ ﷺ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁਬਾਰਕ ਥੂਕ ਅਲੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਲਈ ਦੁਆ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾਹ ਸੀ। ਫਿਰ ਨਬੀ ﷺ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਝੰਡਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਆਹਿਸਤਾ ਆਹਿਸਤਾ ਅੱਗੇ ਵਧੇ, ਜਦ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਕੋਲ ਨ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵੇ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਣ ਦੀ ਦਾਅਤ ਦੇਵੇ, ਅਤੇ ਜੇ ਉਹ ਮੰਨਣ, ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਫ਼ਰਾਇਜ਼ ਦੱਸੇ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹਨ।
ਫਿਰ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺ ਨੇ ਅਲੀ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਲਾਹ ਵੱਲ ਬੁਲਾਣਾ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਸਵਾਬ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੈ। ਅਤੇ ਜੋ ਬੰਦਾ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਹੀ ਸ਼ਖ਼ਸ ਦੀ ਹਿਦਾਇਤ ਦਾ ਸਬਬ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸ ਲਈ ਲਾਲ ਉੱਟਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧ ਕੇ ਹੈ — ਜੋ ਕਿ ਅਰਬ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕੀਮਤੀ ਮਾਲ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਚਾਹੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਜ ਲੈ ਲਵੇ ਜਾਂ ਸਦਕਾ ਕਰ ਦੇਵੇ।