حديث: مَنْ نَسِيَ وَهُوَ صَائِمٌ، فَأَكَلَ أَوْ شَرِبَ، فَلْيُتِمَّ صَوْمَهُ، فَإِنَّمَا أَطْعَمَهُ اللهُ وَسَقَاهُ». «هرکس روزه داشت و از روی فراموشی چیزی خورد یا نوشید، روزه اش را کامل کند که الله به او غذا و آب داده است

عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«مَنْ نَسِيَ وَهُوَ صَائِمٌ، فَأَكَلَ أَوْ شَرِبَ، فَلْيُتِمَّ صَوْمَهُ، فَإِنَّمَا أَطْعَمَهُ اللهُ وَسَقَاهُ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1155]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

از ابوهریره رضی الله عنه روایت است که گفت: رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
«مَنْ نَسِيَ وَهُوَ صَائِمٌ، فَأَكَلَ أَوْ شَرِبَ، فَلْيُتِمَّ صَوْمَهُ، فَإِنَّمَا أَطْعَمَهُ اللهُ وَسَقَاهُ». «هرکس روزه داشت و از روی فراموشی چیزی خورد یا نوشید، روزه اش را کامل کند که الله به او غذا و آب داده است».
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح مسلم - 1155]

توضیح

پیامبر صلی الله علیه وسلم بیان می دارد: هر کس در حال روزه ی واجب یا نفلی از روی فراموشی غذا بخورد یا بیاشامد، باید روزه اش را تمام کند و افطار نکند؛ زیرا او قصد افطار را نداشت، بلکه روزه ی بود که الله متعال او را به آن سوق داد و برای او غذا و آب داده است.

از فوائد حدیث

1. درست بودن روزه برای کسی که از روی فراموشی بخورد ویا بنوشد.
2. بر کسی که از روی فراموشی بخورد و یا بنوشد گناهی نیست؛ زیرا آن در اختیارش نیست.
3. لطف الله متعال بر بندگانش و آسانی او بر آنان و برداشتن مشقت و تقصیر از آنان.
4. روزۀ روزه‌دار با هیچ یک از شکننده های روزه نمی شکند مگر اینکه دربرگیرندۀ این سه شرط باشد: اول: به قصد خوردن، و اگر از روی قصد انجام دهد روزه‌اش نمی شکند، دوم: به خاطر داشته باشد، و اگر از روی فراموشی انجام دهد روزه اش صحیح است و قضا بر وی نیست، سوم: اختیاری باشد نه از روی جبر و اکراه، به این معنی که خوردن شکنندۀ روزه به اختیارش باشد.