Хадис: „Земи од неговиот имот она што е разумно и доволно – за тебе и за твоите деца.“

عَنْ عَائِشَةَ أُمِّ المؤْمنينَ رَضيَ اللهُ عنها قَالَت:
دَخَلَتْ هِنْدٌ بِنْتُ عُتْبَةَ امْرَأَةُ أَبِي سُفْيَانَ عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَقَالَتْ: يَا رَسُولَ اللهِ، إِنَّ أَبَا سُفْيَانَ رَجُلٌ شَحِيحٌ، لَا يُعْطِينِي مِنَ النَّفَقَةِ مَا يَكْفِينِي وَيَكْفِي بَنِيَّ إِلَّا مَا أَخَذْتُ مِنْ مَالِهِ بِغَيْرِ عِلْمِهِ، فَهَلْ عَلَيَّ فِي ذَلِكَ مِنْ جُنَاحٍ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «خُذِي مِنْ مَالِهِ بِالْمَعْرُوفِ مَا يَكْفِيكِ وَيَكْفِي بَنِيكِ».
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1714]

Мајката на верниците, Аиша, Аллах нека е задоволен со неа, раскажува:
Хинд бинт Утбе, жената на Ебу Суфјан, влезе кај Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, и рече: „О Божји пратенику, Ебу Суфјан е скржав човек – не ми дава доволно издршка за мене и моите деца. Земам од неговиот имот без негово знаење – па дали со тоа правам грев?“ Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, ѝ одговори: „Земи од неговиот имот она што е разумно и доволно – за тебе и за твоите деца.“
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم - 1714]

Објаснување

Хинд бинт Утбе, Аллах нека е задоволен со неа, побарала фетва од Веровесникот, салаллаху алејхи ве селем, во врска со нејзиниот сопруг Ебу Суфјан, Аллах нека е задоволен со него – бидејќи бил скржав и претерано приврзан за својот имот, па не ѝ давал доволно издршка ниту за неа ниту за нејзините деца. Таа земала од неговиот имот без негово знаење – па прашала дали прави грев со тоа. Веровесникот, салаллаху алејхи ве селем, ѝ одговорил: „Земи за себе и за своите деца онолку колку што е вообичаено и доволно – дури и без негово знаење.“

من فوائد الحديث

1. Мажот е обврзан да обезбеди издршка за својата сопруга и деца.
2. Ибн Хаџер рекол: „Зборовите: ,Земи од неговиот имот онолку колку што е разумно‘ значат дека Веровесникот ја препуштил проценката на општествениот обичај – во ситуации кога нема прецизна шеријатска одредба. Со други зборови, издршката се одредува според она што е вообичаено прифатено како доволно.“
3. Ибн Хаџер рекол: „Овој хадис е доказ дека е дозволено да се спомне нечиј недостаток, доколку тоа се прави во контекст на барање фетва, поднесување жалба или слично – бидејќи тоа спаѓа меѓу дозволените ситуации за спомнување на нечиј недостаток.“
4. Ел-Куртуби вели: „Хинд не го нарекла Ебу Суфјан скржав во апсолутна смисла, туку ја опишала својата конкретна состојба – дека им дава малку нејзе и на децата. Тоа не значи дека бил скржав во сè, бидејќи многу угледни луѓе се штедливи кон своето семејство, а дарежливи кон другите – за да ги придобијат.“