Hadithi: Mos u besoni ithtarëve të Librit e as mos i përgënjeshtroni, por: “Thoni: “Ne besojmë në Allahun, në atë që na është shpallur neve (Kuranin)...”

عَنْ ‌أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ:
كَانَ أَهْلُ الْكِتَابِ يَقْرَؤُونَ التَّوْرَاةَ بِالْعِبْرَانِيَّةِ، وَيُفَسِّرُونَهَا بِالْعَرَبِيَّةِ لِأَهْلِ الْإِسْلَامِ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «لَا تُصَدِّقُوا أَهْلَ الْكِتَابِ وَلَا تُكَذِّبُوهُمْ، وَقُولُوا: {آمَنَّا بِاللهِ وَمَا أُنْزِلَ إِلَيْنَا} [البقرة: 136] الْآيَةَ».
[صحيح] - [رواه البخاري]

Ebu Hurejra (Allahu qoftë i kënaqur me të!) tregon:
"Ithtarët e Librit e lexonin Tevratin hebraisht dhe ua komentonin muslimanëve në arabisht." I Dërguari i Allahut ﷺ tha: "c2">“Mos u besoni ithtarëve të Librit e as mos i përgënjeshtroni, por: “Thoni: “Ne besojmë në Allahun, në atë që na është shpallur neve (Kuranin)...” (El Bekare, 136)
Ky hadith është sahih. - E shënon Buhariu.

Shpjegimi

Profeti ﷺ e paralajmëroi umetin e tij që të mos mashtrohen nga ajo që ithtarët e Librit e transmetojnë nga librat e tyre, meqë gjatë kohës së Profetit ﷺ hebrenjtë e lexonin Tevratin në gjuhën hebraike, e cila ishte gjuha e hebrenjve, si dhe e komentonin atë në arabisht. Profeti ﷺ u tha: "Mos u besoni ithtarëve të Librit e as mos i përgënjeshtroni!" Kjo është për ato gjëra, që nuk dihet a janë të vërteta a gënjeshtra, për faktin se Allahu i Lartësuar na ka urdhëruar të besojmë në Kuranin që na është shpallur dhe në Librat që u janë shpallur atyre, përveçse ne nuk kemi mundësi të dimë nëse ajo që ata thonë nga ata libra është e vërtetë apo e pavërtetë, nëse nuk ka asgjë në legjislacionin (sheriatin) tonë, që e bën të qartë të vërtetën nga e pavërteta, e, kësisoj ndalemi: as nuk u besojmë, që të mos bëhemi ortakë me ta në atë që shtrembëruan, as i përgënjeshtrojmë; mbase është e vërtetë (ajo që thonë), kështu që po e mohojmë atë që jemi urdhëruar ta besojmë. Prandaj, Profeti ﷺ na urdhëroi të themi: "Thoni: "c2">“Ne besojmë në Allahun, në atë që na është shpallur neve (Kuranin), në atë që i është shpallur Ibrahimit, Ismailit, Is’hakut, Jakubit dhe Esbatëve (bijve të Jakubit), në atë që i është dhënë Musait e Isait dhe në atë që u është dhënë profetëve nga Zoti i tyre. Ne nuk bëjmë kurrfarë dallimi midis tyre dhe vetëm Allahut i përulemi.” (El Bekare, 136)