حديث: وقتی پيامبر صلى الله عليه وسلم به محل قضای حاجت می رفت، من و پسر بچه ای همانند من، ظرف (کوچک) آب و چوب دستی برای پيامبر می برديم و ايشان با آب استنجاء می کرد

عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضيَ اللهُ عنه قَالَ:
كَانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَدْخُلُ الْخَلَاءَ، فَأَحْمِلُ أَنَا وَغُلَامٌ نَحْوِي إِدَاوَةً مِنْ مَاءٍ وَعَنَزَةً فَيَسْتَنْجِي بِالْمَاءِ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 271]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

از انس بن مالک رضی الله عنه روایت است که می گوید:
وقتی پيامبر صلى الله عليه وسلم به محل قضای حاجت می رفت، من و پسر بچه ای همانند من، ظرف (کوچک) آب و چوب دستی برای پيامبر می برديم و ايشان با آب استنجاء می کرد.
[صحیح] - [متفق علیه] - [صحیح مسلم - 271]

توضیح

انس بن مالک رضی الله عنه خدمتکار پیامبر صلی الله علیه وسلم خبر می دهد که وقتی ایشان به محل قضای حاجت وارد می شد، او و پسر بچه ای که همسالش بود، با خود عصای نوک دار می گرفتند مانند نوک نیزه، و آن را منحیث پوشش قرار می دادند، و چیزی مانند ردا یا مثل آن بر روی آن انداخته می شد تا پوششی باشد در برابر دید رهگذران؛ همچنین هنگامی که می خواست نماز بخواند از آن به عنوان ستره استفاده می کرد، و هرگاه پیامبر صلی الله علیه وسلم از قضای حاجت فارغ می شدند یکی از آنان آن برای وی می‌بردند، و با آن استنجا می نمودند.

از فوائد حدیث

1. مسلمان هنگام قضای حاجت خود آب طهارت را آماده کند؛ به طوری که او نیازی به ایستادن و کثیف شدن نداشته باشد.
2. حفظ عورت در هنگام قضای حاجت به طوری که کسی او را نبیند؛ چون نگاه به عورت حرام است، چوب را روی زمین می کوبید، ردا و یا چادر را روی آن می گذاشت.
3. آموزش آداب اسلامی به فرزندان و تربیت آنان بر اساس آنها؛ تا این که نسل به نسل آنها را به ارث ببرند.