ਕੋਈ ਭੀ ਦਿਨ ਅਜਿਹੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਨੇਕ ਅਮਲ ਅੱਲ੍ਹਾ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਸੰਦ ਹੋਣ» — ਯਾਨੀ ਜ਼ਿਲ-ਹੱਜ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਸ ਦਿਨ। ਜਿਸਨੇ ਕਿਸੇ ਮੁਆਹਦਾ (ਅਮਾਨ ਵਾਲੇ ਗੈਰ-ਮੁਸਲਿਮ) ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਉਹ ਜਨਤ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੁੰਘ ਸਕੇਗਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਦੀ ਦੂਰੀ ਤੋਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਗਜ਼ਵਾ (ਜੰਗ) ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਔਰਤ ਮਰੀ ਹੋਈ ਮਿਲੀ, ਤਾਂ ਨਬੀ ਕਰੀਮ ﷺਨੇ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਕਤਲ ਕਰਨ ਨੂੰ ਨਾਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸ ਉੱਤੇ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾ (ਮਤਲਬ ਇਹ ਕਿ ਉਹ ਇਹ ਗਲਤ ਸਮਝਦੇ ਸਨ)। ਜੋ ਕੋਈ ਇਸ ਲਈ ਲੜੇ ਕਿ ਅੱਲਾਹ ਦਾ ਕਲਿਮਾ ਬੁਲੰਦ ਹੋਵੇ, ਉਹੀ ਅੱਲਾਹ ਦੀ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਲੜ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਦਿਲੋਂ ਸਚਾਈ ਨਾਲ ਅੱਲਾਹ ਤੋਂ ਸ਼ਹਾਦਤ (ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਣ ਦੀ ਮੌਤ) ਦੀ ਦੁਆ ਮੰਗੇ, ਅੱਲਾਹ ਤਆਲਾ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦੇ ਦਰਜਿਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਛੌਣੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਮਰੇ। ਜੋ ਕੋਈ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਜਿਹਾਦ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੁਜਾਹਿਦ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਆਪ ਜਿਹਾਦ ਕੀਤਾ। ਅਤੇ ਜੋ ਕੋਈ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲੇ ਮੁਜਾਹਿਦ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਉਸਦੇ ਘਰ-ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਭਲਾਈ ਨਾਲ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਵੀ ਜਿਹਾਦ ਕੀਤਾ। ਅਲਲਾਹ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਹਨੇ ਵੀ ਨਬੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਉੱਮਤ ਵਿੱਚ ਭੇਜਿਆ, ਉਸ ਨਬੀ ਦੇ ਉੱਮਤ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਮਦਦਗਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਸੁੰਨਤ ਉੱਤੇ ਅਮਲ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਜੋ ਬੰਦਾ ਅੱਲਾਹ ਦੀ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਚੱਲਣ ਕਾਰਨ ਜਿਸ ਦੇ ਪੈਰ ਧੂੜ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਗ ਛੂ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗੀ। ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਧਨ-ਦੌਲਤ, ਆਪਣੀ ਜਾਨਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਜ਼ਬਾਨਾਂ ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਰੀਕਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਜਿੱਦ ਕਰੋ। ਜਦੋਂ ਅੱਲਾਹ ਕਿਆਮਤ ਦੇ ਦਿਨ ਪਹਿਲਿਆਂ ਅਤੇ ਆਖਰੀਆਂ ਸਭ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰੇਗਾ, ਤਾਂ ਹਰ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਲਈ ਇੱਕ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਜਾਵੇਗਾ: ਇਹ ਫ਼ੁਲਾਨ ਬਿਨ ਫ਼ੁਲਾਨ ਦੀ ਧੋਖਾ ਗਾਰੀ ਹੈ। ਰਬਾਤ (ਰਖਿਆ/ਜੰਗ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ) ਇੱਕ ਦਿਨ ਅੱਲਾਹ ਦੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬੇਹਤਰ ਹੈ। ਅੱਗ ਨਾਲ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣਾ ਸਿਰਫ ਅੱਗ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਹੀ ਕਰੇ, ਇਹ ਦੂਜੇ ਉੱਤੇ ਨਹੀਂ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ। ਅਖੀਰਲੇ ਵੇਲੇ ਇਕ ਗੋਰ੍ਹਾ ਸਮੂਹ ਆਏਗਾ — ਨਵੇਂ ਦੰਦਾਂ ਵਾਲੇ (ਜਵਾਨ) ਤੇ ਖ਼ਵਾਬਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਲਾਮ, ਉਹ ਲੋਕ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਚੰਗੇ ਬੋਲ ਕਹਿਣਗੇ; ਪਰ ਉਹ ਇਸਲਾਮ ਤੋਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਾਹ ਚੁੱਕ ਜਾਣਗੇ ਜਿਵੇਂ ਤੀਰ ਤੀਰੰਦਾਜ਼ੀ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਅਬੂ ਸਈਦ! ਜੋ ਵਿਅਕਤੀ ਅੱਲਾਹ ਨੂੰ ਰੱਬ ਮੰਨੇ, ਇਸਲਾਮ ਨੂੰ ਧਰਮ ਮੰਨੇ ਅਤੇ ਮੁਹੰਮਦ ﷺ ਨੂੰ ਨਬੀ ਮੰਨੇ, ਉਸ ਲਈ ਜੰਨਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।