Pagpapanibago: Ang pagpapakabuti ay kagandahan ng asal. Ang kasalanan ay anumang lumigalig sa sarili at kinasuklaman mong makaalam doon ang mga tao.

عن النواس بن سمعان رضي الله عنه عن النبي صلى الله عليه وسلم قال: «البِرُّ حُسْنُ الخُلق، والإثم ما حَاكَ في نفسك وكرهت أن يَطَّلِعَ عليه الناس». وعن وابصة بن معبد رضي الله عنه قال: «أتيت رسول الله -صلى الله عليه وآله وسلم- فقال: جئتَ تسأل عن البِرِّ؟ قلت: نعم، وقال: اسْتَفْتِ قلبك، البِرُّ ما اطمأنت إليه النفسُ واطمأن إليه القلب، والإثم ما حَاكَ في النفس وتَرَدَّدَ في الصدر -وإن أفتاك الناس وأَفْتَوْكَ-».
[حديث النواس: صحيح. حديث وابصة: حسن بشواهده] - [حديث النواس بن سمعان -رضي الله عنه-: رواه مسلم. حديث وابصة -رضي الله عنه-: رواه أحمد والدارمي]

Ayon kay An-Nawās bin Sam`ān Al-Anṣārīy, malugod si Allāh sa kanya, ayon sa Propeta, pagpalain siya ni Allāh at pangalagaan, na nagsabi: "Ang pagpapakabuti ay kagandahan ng asal. Ang kasalanan ay anumang lumigalig sa sarili at kinasuklaman mong makaalam doon ang mga tao." Ayon kay Wābiṣah bin Ma`bad, malugod si Allāh sa kanya, na nagsabi: "Pinuntahan ko ang Sugo ni Allāh, pagpalain siya ni Allāh at pangalagaan, at nagsabi siya: 'Pumunta ka na nagtatanong tungkol sa pagpapakabuti?' Nagsabi ako: 'Opo.' Nagsabi siya: 'Magpapayo ka sa puso mo. Ang pagpapakabuti ay anumang napanatag doon ang sarili at napanatag doon ang puso. Ang kasalanan ay anumang lumigalig sa sarili at nag-aatubili sa dibdib, kahit pa pinayuhan ka ng mga tao at pinayuhan ka pa nila.'"
Ang isnād nito ay mahina. - Isinaysay ito ni Imām Aḥmad.

Ang pagpapaliwanag

Ipinaliwanag ng ḥadīth ang pagpapakabuti na ito ay kagandahan ng asal. Ito ay sumasaklaw sa paggawa ng lahat ng anumang bahagi ng kalagayan nito ay mailarawan ng kagandahan ng kaasalan, maging ito man ay sa pagitan ng tao at Panginoon niya, o sa pagitan ng tao at kapatid niyang Muslim, o sa pagitan ng kalahatan ng mga tao: ang Muslim sa kanila at ang Kāfir sa kanila. Ito rin ay anumang napanatag dito ang sarili gaya ng nasa ikalawang ḥadīth. Ang sarili ay napapanatag sa maganda sa mga gawain at mga pananalita, maging ito man ay sa mga kaasalan o sa iba pa sa mga ito. Ang kasalanan ay anumang nag-aatubili sa sarili, kaya naman ito ay gaya ng paghihinala: pag-aatubili sa sarili. Bahagi ng pag-iwas sa pagkakasala ang iwan ito at layuan bilang pangangalaga sa sarili laban sa pagkakasadlak sa bawal. Ang pag-iwas sa pagkakasala ay pag-iwan ng lahat ng iyon at pagsandig sa anumang napanatag doon ang puso. Ang anumang lumigalig sa dibdib ng tao, ito ay kasalanan kahit pa nagpayo sa kanya ang iba sa kanya na ito ay hindi raw kasalanan. Ito ay kapag siya ay kabilang lamang sa sinumang binuksan ang dibdib sa pananampalataya at ang tagapagpayo ay nagpapayo lamang sa kanya ng puro palagay o pagkiling o pithaya nang walang patunay mula sa Batas ng Islām. Ang anumang may patunay mula sa Batas ng Islām ang tagapagpayo, ang isinasatungkulin sa humihingi ng payo ay ang sumangguni roon kahit pa man hindi nabuksan doon ang dibdib niya.