Хадис: „Леббејке Аллахумме леббејк, леббејке ла шерике леке леббејк, иннел-хамде вен-ниʿмете леке вел-мулк, ла шерике лек.“ (Се одзивам, Аллаху мој, се одзивам, Ти се одзивам Тебе кому никој не му е рамен, Ти се одзивам, благодарноста и благодатите се Твои, а Твоја е и власта, Тебе кому никој не му е рамен.)

عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عُمَرَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا:
أَنَّ تَلْبِيَةَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «لَبَّيْكَ اللهُمَّ، لَبَّيْكَ، لَبَّيْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ، إِنَّ الْحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلْكَ لَا شَرِيكَ لَكَ» قَالَ: وَكَانَ عَبْدُ اللهِ بْنُ عُمَرَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا يَزِيدُ فِيهَا: لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ، وَسَعْدَيْكَ، وَالْخَيْرُ بِيَدَيْكَ، لَبَّيْكَ وَالرَّغْبَاءُ إِلَيْكَ وَالْعَمَلُ.
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم: 1184]

Абдулах бин Омер, Аллах нека е задоволен со него и со неговиот татко, пренесува дека телбијата на Божјиот пратеник, салаллаху алејхи ве селем, гласела:
„Леббејке Аллахумме леббејк, леббејке ла шерике леке леббејк, иннел-хамде вен-ниʿмете леке вел-мулк, ла шерике лек.“ (Се одзивам, Аллаху мој, се одзивам, Ти се одзивам Тебе кому никој не му е рамен, Ти се одзивам, благодарноста и благодатите се Твои, а Твоја е и власта, Тебе кому никој не му е рамен.) А Абдулах бин Омер, Аллах нека е задоволен со него и со неговиот татко, додаваше во телбијата: „Леббејке, леббејке, ве саʿдејк, вел-хајру биједејк, леббејке, вер-рагбау илејке вел-амел.“ (Се одзивам, се одзивам, Среќата доаѓа од Тебе, доброто е во Твоите раце! Се одзвивам – стремежот е кон Тебе, и делото!)
[صحيح] - [متفق عليه] - [صحيح مسلم - 1184]

Објаснување

Телбијата на Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, кога имал намера да започне со некој од обредите на аџилакот или умрата, гласела: „Леббејке Аллахумме леббејк“ – Се одзивам, Аллаху мој, се одзивам – постојано и повторно, на Твојот повик кон искреност, тевхид, аџилак и сè на што нè повика.
„Леббејке ла шерике леке леббејк“ – Ти се одзивам, Тебе Кому никој не Му е рамен – Ти единствено заслужуваш да бидеш обожуван, без здруженици во Твоето господарство, божественост, имиња и својства.
„Иннел-хамде вен-ниʿмете леке вел-мулк, ла шерике лек“ – Навистина, секоја благодарност, секоја благодат и секој благослов се од Тебе – Ти си Оној што ги дарува. Тебе Ти припаѓа власта. Сето тоа е Твое, само Твое – немаш никакви здруженици. А Ибн Омер – Аллах нека е задоволен со него и со неговиот татко – додаваше во телбијата: „Леббејке, леббејке, ве саʿдејк“ – Ти се одзивам, Ти се одзивам, и Те молам за среќа од Тебе една по друга.
„Вел-хајру биједејк“ – Сето добро е во Твоите раце и потекнува од Твојата добрина.
„Леббејк, вер-рагбау илејке“ – Ти се одзивам – стремежот, желбата и молбата се упатени се кон Тебе, бидејќи Ти го поседуваш сето добро.
„Вел-ʿамел“ – А делото е заради Тебе, зашто само Ти си достоен за ибадет.

من فوائد الحديث

1. Пропишаноста на телбијата при аџилакот и умрата и нејзиното потврдено место во тие обреди – затоа што телбијата е нивно посебно обележје, слично како што текбирот е обележје на намазот.
2. Ибн ел-Мунир рекол: „Пропишаноста на телбијата е показател за честа која Аллах им ја укажал на Своите робови – бидејќи нивното поаѓање кон Божјата куќа – Ќаба, е во суштина и одзив на Неговиот повик.“
3. Најдобро е да се придржува кон телбијата на Пратеникот, салаллаху алејхи ве селем, но дозволено е да се додаваат зборови, бидејќи тој, салаллаху алејхи ве селем, тоа го одобрил. Ибн Хаџер вели: „Ова е најправедниот став – телбијата што е пренесена како мерфу (од самиот Пратеник) се издвојува самостојно, а оној што сака да каже нешто што е мевкуф (од некој од асхабите) или сам да состави нешто соодветно, нека го каже тоа одвоено, за да не се помеша со она што е мерфу од текстот. Тоа е слично со довата во тешехудот, за која Пратеникот рекол: ,Потоа нека избере од довите и пофалбите што сака‘, односно, по завршувањето на она што е пренесено од Пратеникот.“
4. Препорачливо е мажот да ја изговара телбијата со покачен глас, а жената да го намали гласот, поради страв од искушение (фитна).