حديث: فَإِذَا سَأَلْتُمُ اللَّهَ فَسَلُوهُ الفِرْدَوْسَ». «در بهشت ​​صد درجه است و ميان هر درجه همان است كه ميان آسمان و زمين است، و فردوس ​​بالاترين درجه است و از آن جویبارهایی چهار گانۀ بهشت ​​جاری می شود، و بالای آن عرش قرار دارد، پس هرگاه از الله می خواستید، فردوس را بخواهید می‌خواهید

عَنْ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ رَضيَ اللهُ عنهُ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ:
«فِي الجَنَّةِ مِائَةُ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ كُلِّ دَرَجَتَيْنِ كَمَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ، وَالْفِرْدَوْسُ أَعْلاَهَا دَرَجَةً وَمِنْهَا تُفَجَّرُ أَنْهَارُ الجَنَّةِ الأَرْبَعَةُ، وَمِنْ فَوْقِهَا يَكُونُ العَرْشُ، فَإِذَا سَأَلْتُمُ اللَّهَ فَسَلُوهُ الفِرْدَوْسَ».
[صحيح] - [رواه الترمذي] - [سنن الترمذي: 2531]

این ترجمه نیاز به بررسی و تدقیق بیشتر دارد.

از عُبادة بن الصامِت رضی الله عنه روایت است که رسول الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:
«فِي الجَنَّةِ مِائَةُ دَرَجَةٍ مَا بَيْنَ كُلِّ دَرَجَتَيْنِ كَمَا بَيْنَ السَّمَاءِ وَالأَرْضِ، وَالْفِرْدَوْسُ أَعْلاَهَا دَرَجَةً وَمِنْهَا تُفَجَّرُ أَنْهَارُ الجَنَّةِ الأَرْبَعَةُ، وَمِنْ فَوْقِهَا يَكُونُ العَرْشُ، فَإِذَا سَأَلْتُمُ اللَّهَ فَسَلُوهُ الفِرْدَوْسَ». «در بهشت ​​صد درجه است و ميان هر درجه همان است كه ميان آسمان و زمين است، و فردوس ​​بالاترين درجه است و از آن جویبارهایی چهار گانۀ بهشت ​​جاری می شود، و بالای آن عرش قرار دارد، پس هرگاه از الله می خواستید، فردوس را بخواهید می‌خواهید».
[صحیح] - [ترمذی روایت کرده] - [سنن ترمذی - 2531]

توضیح

پیامبر صلی الله علیه وسلم خبر می هد که در بهشت ​​آخرت صد درجه و منزلت وجود دارد، و فاصله هر دو درجه به اندازۀ فاصله بین آسمان و زمین است، و بالای همۀ بهشت ها فردوس قرار دارد، و از فردوس جویبارهایی چهارگانه بهشت ​​جاری می شود، و بالای فردوس ​​عرش قرار دارد؛ پس هرگاه از الله درخواست می نمایید فردوس را درخواست کنید؛ ​​چون جایی است که بالاتر از همه بهشت ​​هاست.

از فوائد حدیث

1. منازل اهل بهشت ​​بر حسب ایمان و عمل نیک شان متفاوت می باشد.
2. تشویق به درخواست از الله متعال برای بهشت ​​اعلی فردوس.
3. فردوس بالاترین و بهترین بهشت ​​است.
4. مسلمان باید آرزوهای بلند داشته باشد و از الله متعال بالاترین و بهترین مقام ها را بخواهد.
5. نهرهای چهار گانۀ بهشت، نهرهای آب و شیر و شراب و عسل است که در قرآن در فرموده الله متعال آمده است: {مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ غَيْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِنْ لَبَنٍ لَمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ ‌مِنْ ‌خَمْرٍ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ وَأَنْهَارٌ مِنْ عَسَلٍ مُصَفًّى} [محمد: 15].
6. (توصیف بهشتى كه به پرهیزگاران وعده داده شده، [چنین است كه:] در آن، جویبارهایی از آبی [خالص و زلال] که بو و مزه‌اش تغییر نکرده؛ و جویبارهایی از شیری كه طعمش دگرگون نگشته؛ و جویبارهایی از شرابی كه مایۀ لذتِ نوشندگان است؛ و جویبارهایی از عسل ناب است).